Umutsuz

Hastanede doktor,
Karakolda polis,
Sokakta vatandaş,
Görmez onları...
Dahası, görse de susar, ki susmak büyük suçtur
O kadar umutsuzdur ki onlar, dünyanın en büyük stadyumunu hapishaneye çevirsek yetersiz kalır belki susanlara, susmaya, susarak yardım ve yataklığa, göz yumanlara.
Cehennemde en ön sıradan olmasa da, hatırı sayılır bir ateş saklanır onlar için, için için yanmaya.
O kadar umutsuzdur, o kadar umutsuzdur ki onlar en umutsuz anlarında “ anne “ diye bile bağıramazlar
Oyundan kaldırılıp satılırlar adamlara, bizzat anne-baba rızası ve hayır dualarıyla.
Özgürce tecavüz edilirler, bundan haberleri bile olmaz,
Özgürce aşağılanırlar,
Özgürce öldüresiye dövülürler,
Özgürce sokağa atılırlar.
Var mı itirazı olan?
Bu yüzden işte bu ülkenin umutsuz çocuklarıdır onlar.
11,13,15 ne fark eder ki?
Sandalyeye oturunca ayakları yere değer ne yazık ki , 18 olmasalar da.
Her şey çok güzel olacak diye beklemeyin, kendinizi kandırmayın
Büyüme rekorlarının, kafasına vurduğunuz doların, uluslarası başarıların, insan haklarının, demokrasinin ne anlamı var bir yararı yoksa ayıbımıza, ne anlamı var, şu halden utanmak yerine, kafamızda şapka, ağzımızda düdük karşıladığımız 2012 Türkiye’si ile gurur duymanın?
Bir ülkenin, resmi makamının 11 yaşında satılan çocuğun satışına haklı bir gerekçe bulmasından daha büyük müdür sanıyorsunuz insanlık suçları?
Otuz yıla yaklaşmış Ünzile yazılalı. Otuz yıldır dinliyoruz çocuk gelinin şarkısını.
O gün Ünzile kaç koyun ederdi bilmiyorum ama o günden bugüne değişen tek şey en fazla koyunun sayısı.
Susan sadece kadın Ünzile değil, herkes iken, Ünzile’ler 11’inde daha çok gebe kalmaya devam edecekler.
Bu yüzden , öyle mutsuz, öyle sahipsizdir ki susan insanlar coğrafyasının çocukları, ” Umutsuz ev kadınları’ndan” daha umutsuzdur , “umutsuz ev kadını olmak zorunda olan çocukların hayatları “