Kader Kardeşliği 3 | Ağrı’da kadın futbol takımını kurdu

3 bölümlük dizi yazının sonuna geldik. Hatırlayacaksınız; Şu soruyla başlamıştım:

- Devletin koruması altındaki çocukları hep onlara hediyeler verilirken görüyoruz. Peki büyüyünce nasıl bir hayatları oluyor?

Sağ olsun Aile ve Sosyal Hizmetler Bakanı Mahinur Göktaş büyük bir samimiyetle “rol modeli” dedikleri hayatların kapısını benim için araladı.

Önce Rize’nin Pazar ilçesinin bir dağ köyünden yetiştirme yurduna alınan, sonra Türkiye’nin iç giyim imparatorluğunu kurup ihracat şampiyonu olan Özcan Sümer’in hikâyesini aktardım.

Önceki gün “yetiştirme yurdundan peri masalına” başlığıyla Merve Başoğlu’nun inanılmaz öyküsünü paylaştım.

Şimdi 3’üncü bölümdeyiz. Yine yetiştirme yurdunda büyüyüp üniversiteyi bitirdikten sonra şimdi Batman Vali Yardımcısı olan Murtaza Ersöz’ün; ve aynı şekilde yetiştirme yurdunda büyüyüp okuduktan sonra doğduğu topraklara Aile ve Sosyal Hizmetler Müdürü olan Sabri Sidar’ın hikâyelerine geldik. Buyurun...

1) KAYMAKAMLIK ÇOCUKLUK HAYALİMDİ

Murtaza 7 yaşındayken devletin koruması altına alınıyor. Oradan sonrasını şöyle anlatıyor: “İlkokul, ortaokul ve liseyi Mardin Yetiştirme Yurdu’nda tamamladım. Ardından Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi’ni kazandım. 2015 yılında çocukluk hayalim olan kaymakamlık sınavına girdim ve kazandım.”

Vali Murtaza Ersöz’e soruyorum:

- Neden çocuk hayalinizdi?

Biz yetiştirme yurdundayken; bayramlarda, özel günlerde kaymakamlar eşleriyle gelirlerdi. Hanımefendiler bize hediyeler verirdi. Dertlerimizi dinlerdi. Çok eğlenirdik. O günlerde hayalini kurmaya başlamıştım. ‘Bir gün ben de kaymakam olup insanlara yardım edeceğim’ diye... Böyle oldu. Bu hayali hiç bırakmadım.

- Şimdi Batman’da vali yardımcısı oldunuz...Yetiştirme yurtlarına gittiğinizde ne hissediyorsunuz?

KADER KARDEŞİ OLMAK

Elbette gidiyorum. O çocuklara sarılıyorum. Onlara kendi yaşadıklarımı ve geldiğim noktayı anlatıyorum. Devletin şefkatli elini gösteriyorum. Ve en önemlisi; önce iyi bir insan olmanın değerini anlatıyorum. Ben, bizim için kader kardeşi diyorum. Ne zaman bir kader kardeşim arasa hemen koşuyorum.

- Peki şimdi buradan Türkiye’ye nasıl bir mesaj vermek istersiniz?

Bizi devlet büyüttü. Anamız da babamız da devletimiz oldu. O yüzden biz bu devletin çocuğuyuz. Madem yetiştik, kariyer olarak bir noktaya geldik o zaman devletimize olan vefamızı göstermek için elimizden geleni yapmamız gerekiyor. Kardeşlerime de hep bunu söylüyorum.

2) KİMSESİZDİ KİMSESİZLERİN KİMSESİ OLDU

Sabri anne basasını kaybedince büyük bir travma yaşıyor. Bakacak kimsesi kalmayınca da küçük Sabri’ye devlet elini uzatıyor. Siirt Yetiştirme Yurdu’nda orta ve liseyi okuyor. Zor günler. Acılı, ağrılı günler. Ama devletin sıcaklığı onu biraz olsun rahatlatıyor. Lise sonrasında Denizli Pamukkale Üniversitesi sosyal bilgiler öğretmenliği bölümünü kazanıyor. Okul bitiyor. Şimdi Siirt Aile Ve Sosyal Hizmetler Müdürü olan Sabri Sidar sonrasını şöyle anlatıyor: Üniversite bitince bana Milli Eğitim Bakanlığı’nda bir görev önerilmişti. Ama benim aklımda aile bakanlığı var. Çünkü yaşadıklarımdan aldığım dersle o çocuklara yardımcı olmak istiyorum. İçimde böyle bir duygu var.

- Biraz daha açar mısın?

Aile ve Sosyal Yardım Bakanlığı bana evim gibi geliyor. Aidiyet duygum var. Başka bir yer istemedim. Yani, şimdi bizim olduğumuz yere bir gariban, bir engelli geldiğinde bizim onun dertlerini hissetmemiz, empati yapmamız çok daha farklı oluyor. Çok daha iyi hissediyoruz onların durumunu.

- Sonra nasıl gelişti?

Ağrı’da çocuk evleri sitesine öğretmen olarak başladım. O sırada 22 yaşındaydım. Demek ki bendeki aidiyet duygusunu gördüler. Çocuk elbette problemli oluyor. Hata yapabiliyor. Ama ben bunları yaşadığım için onları anlayabiliyorum. Önemli olan da bu zaten.

- Hep Ağrı’da mı kaldın?

KADIN FUTBOL TAKIMI KURDUM

Ağrı’da, 2015 yılında devletimizin koruduğu ya da desteklediği ailelerin kız çocuklarından bir kadın futbol takımı kurdum.

- Ooooo, harika bir şey bu. Kolay olmamıştır sanırım.

Elbette ama ikna edebiliyordum. Benim de onlardan birisi olduğum bilinince ikna olunuyordu. O takım şu anda ikinci ligde top oynuyor. Ben bu olayı çok önemsiyorum. Koruma altındaki çocuklarımızın hayata hazırlanması zor oluyor. O nedenle spor çok etkili bir çözüm. Bunun için kurduk o takımı. Örnek olsun istedik.

- Müdür ne zaman oldunuz?

Şanlıurfa’ya tayin oldum. 4 yıl burada çalıştım. Ardından engelli bakım alanında 4 yıl çalıştım. Sonra  bakanlık sınav açtı. 2500 kişi sınava girdik, ben dokuzuncu oldum. Böylece Şırnak iline kuruluş müdürü olarak atandım.

- Yani doğduğun topraklara bu defa müdür olarak döndün.

Evet. Orada da güzel çalışmalarımız oldu. Sonra sağ olsun Sayın Bakanımız Mahinur Hanımefendi uygun gördüler, beni Batman’a müdür olarak tayin ettiler.

- Peki, yetiştirme yurdundan gelip şimdi onlara hizmet edecek bir kuruma müdür olmak nasıl bir duygu?

Harika bir duygu. Ben bu işi severek yapıyorum. Gönülden yapıyorum. Çünkü bu durumları yaşadım. İlk günden bugüne hayatına dokunduğum bir çok insan olmuştur. Onların başarısı benim mutluluğum oluyor.

Evet arkadaşlar... Aslında bu hayatlar, bu zorlu hikâyeler bu kısa metinlere sığmıyor. Yetiştirme yurtlarından çıkan öyle başarı hikâyeleri var ki... Kayseri Yahyalı Kaymakamı Metin Eyüpkoca. Bilgisayar Mühendisi Mustafa Başer. Diş Hekimi Gülay Tokatlıoğlu. Biyolog Mustafa Kılınç ve daha nice başarı hikâyeleri...

Her birinin alnından öpüyorum... Ve bu muhteşem başarı hikâyelerini destekleyen Emine Erdoğan ile bu hikâyelerin kapılarını bana samimiyetle açan Bakan Mahinur Göktaş’a teşekkür ediyorum...İyi pazarlar efendim.