Sen, ben, bizim oğlan bir de 12 bin 725 erkek

Sanki yüzyıllar öncesine, barbarlık dönemlerine ait gibiydi anlatılanlar ama çok değil, 20 yılı bile bulmayan bir geçmişe adresliydi. 21’inci Yüzyıl’a beş kala, medeniyetin beşiği denilen Avrupa’ya…

Filmde, Bosnalı kadınların çocuklarıyla birlikte doldurulup toplu şekilde, yakın zamana kadar komşu oldukları Sırp erkeklerinin tecavüzüne uğradığı spor salonuna girdiğinde ağlamaya başladı kadın. Bosna cehennemini yaşayan binlerce kadından biri olan Enisa’ydı o. Çocukların bile ağlamaktan korktuğu odalarda tek tek neler yapıldığını anlattı, üzerinde hatırlamaktan bile acı duyduğu şeyleri yaşadığı eski eşyaların hala orada duruyor –ve kullanılıyor olmasından dehşete düştü, “İnsanlar bu masanın üzerinde nasıl tenis oynayabiliyorlar?” diye sordu gözyaşları içinde…

Salon da onunla birlikte ağladı.

Film bitip ışıklar yanarken, “Enisa burada, aramızda” anonsuyla salon neredeyse çığlık atacaktı. Perdedeki iki boyutlu acı, ete kemiğe bürünerek sahneye doğru yürüyordu şimdi…

Geçtiğimiz 25 Kasım Uluslararası Kadına Karşı Şiddetle Mücadele Günü’nde İstanbul Bahçeşehir Üniversitesi’nde, Hürriyet Aile İçi Şiddete Son! Kampanyası ve BM Nüfus Fonu’nun birlikte düzenlediği “Gökyüzünün Yarısı” başlıklı konferansımızdaydık.

Ağır ağır çıktı sahnenin merdivenlerini Enisa ve tüm bu yaşadıklarından sonra nasıl kadınlarla bir araya geldiğini ve tecavüze, insanlık suçlarına karşı mücadele eden bir sivil örgüt olduklarını anlattı. Salon onu ayakta alkışladı.

Enisa’nınki, konferansa dünyanın çeşitli ülkelerinden konuk olan kadınların birbirinden çarpıcı hikayelerinden sadece biriydi. Diğerleri kadar acı ve isyan ettiriciydi; seks köleliğine mahkum edilen küçük kızlar, tecavüzler, sünnetler, töre cinayetleri… Ama orada anlatılanların hepsi, dokunaklı mağdur hikayelerinden çıkmış,  itirazla, güçlenmeyle, karşı koymayla ve değiştirmeyle yürüyen mücadele yöntemlerine dönüşmüştü. Umut vardı yani…

BEYLER, GERÇEKTEN VAR MISINIZ?

Vardı da yaşananları ve onlara karşı yapılanları, yapılması gerekenleri dert eden, konuşan, çözüm arayanlar, biz bizeydik yine. Konferansın bakanlar, genel müdürler, üniversite rektörleri, köşe yazarlarının katıldığı sabahki açılışında hazır bulunan kalabalık, asıl gerçeklerin ve yapılması gerekenlerin konuşulduğu saatlerde ortada yoktu. Salondan bir izleyici “Körler, sağırlar yine hepimiz buradayız!” diye özetlemişti durumu.

Yıllarca çok değerli çalışmaları, fikirleri bu salonlarda biz kadınlar birbirimize anlattık, durduk. Körler, sağırlar, sen, ben vardı, “bizim oğlan” bile yoktu. Olmuyor böyle, dedik, erkeklere yönelik toplantılar, konferanslar yaptık, Kanada’lardan bu işin uzmanlarını davet ettik. Yine erkeklerin, bırakın sorunu kendine dert edip uğraşmayı, salondaki görünürlüğü bile bizim oğlanlar kadar olabildi.

Enisa’nın hepimizi ağlattığı o gün Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı, TBMM Kadın Erkek Fırsat Eşitliği Komisyonu, Hürriyet ve BM Nüfus Fonu’yla birlikte, bir kampanya başlattı. “Erkekler olarak biz de varız!” diyen bir imza kampanyasıydı bu. Öyle arzu ediliyordu ki, “bu sadece kadınların sorunu değildir, hepimizi ilgilendirir” diyen vicdanlı erkekler sıraya girecek, imzaları çakacak ve mücadeleye katılacaktı.

Çok etkileyici cümleleri vardı metnin: Kadına yönelik şiddetin temel bir insan hakkı ihlali olduğunu, töre, gelenek gibi hiçbir gerekçeyle asla meşrulaştırılamayacağını söylüyordu. Gerçi kadının hem “birey” olduğundan söz ediyor, hem de “hayat arkadaşlarımız, kardeşlerimiz, annemiz, geleceğimizi emanet ettiğimiz evlatlarımız” çerçevesiyle sınırlıyordu ama olsun. “Bu mücadelede üzerimize düşen görevi yapmak için kararlıyız” diyen metni ilk imzalayan Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’dı. O imzalayınca tüm bakanları, milletvekilleri de sıraya girmişti. O sabah salonda bulunan tüm “ünlü” erkekler metni imzaladı.

Halen http://bilgiedinme.sydgm.gov.tr/bildirge/Default.aspx linkinden imzalanabilen metni, bugüne kadar kaç erkek imzaladı biliyor musunuz: 12 bin 725.

Neresinden bakmalı bilmiyorum ki. “74 milyona yakın nüfusun yüzde 50.2’sini oluşturan 37 milyon 043 bin 182 erkeğin sadece ve sadece 12 bin 725’i mi, pes!” diyebilirsiniz. Ama bir yandan da, hani ortalara dökülseler, bizimle yürüseler, bir şeyler yapsalar, 13 bine yakın erkek hiç de az sayılmaz diye de düşünebilirsiniz.

Salonda Enisa’yı ayakta alkışlayanlar arasındaki erkeklerin sayısı bir elin parmaklarını geçmediği için, imzaların ne kadarının sahici ve samimi olduğunu, yani elimizdeki sayının 12.725 bile olup olmadığını, zaman gösterecek.