Bitmeyen kabus

20. dakikada pekişti.

38’de fezleke yazıldı.

56’da iddianame.

64’te play-off, 68’de puan silme..

7 Mart 2011 tarihinden daha eksik, sorunlu ve düşük performanstaki Fenerbahçe, o günden çok daha iyi ve dengeli bir Gençlerbirliği’ne karşıydı. Sanat eseri soruşturmanın yaratıcılarına futbola giriş 101 dersi.

Atılan her golde “şike şike” diye alay eden Fenerbahçe taraftarı, yediği her golde ezilen – töhmet altında kaldığı hissini yaşayan rakipler. Sistemin işaret ettiği takıma kaybederlerken ise kafaları rahat.

Yıllardır, Fenerbahçe karşısında tökezleyen takımların damga yiyerek azarlandığı, boyun eğip sessiz kalanların yüceltildiği bir lig.

6-1, endüstriyel futbol karşıtı aydın yazarların da içini daraltmıştır. Fenerbahçe ve Aziz Yıldırım yüzünden artık futbol izlemek istemiyorlardı ya. Devlet takımı yaratma projeleri, milletvekili demeçleri, örtülü ödenekler, beleş statlar, siyasi emirle devrilen başkanların ardından şampiyonluk kurguları hiç rahatsız etmiyor neyse ki.

Muhtemelen Arap sermayesi dört bir yanı sararken de emekliliği düşünmeyecekler.  Nasılsa üzerinden nefretlerini , boş egolarını aklayacakları Fenerbahçe hep varolacak.

Hani stadını kendi kaynakları ve sponsorluk anlaşmalarıyla yapan tek takım olan Fenerbahçe.

Fenerbahçe – Gençlerbirliği, 3 Temmuz operasyonunun niye yapıldığını anlatan başka bir 90 dakika idi.

Her şeyi ele geçirmek isteyen ve her yol mübah diyenlerin uykusunu kaçıracak tek şey, hakim güce ihtiyacı olmayan ve açık açık bunu söyleyebilenlerdir.

Demek ki onlar için uykusuz gecelerin sonu gelmeyecek.