Hiç şaşırmadım

Hiç oynatılmayan Fabiano, birden bire böylesine önemli bir maçta orta sahaya kondu. Serhat, topa ilk defa 29’uncu dakikada değdi. İnanılır gibi değil. Alex, bildiğimiz gibi... ‘Ben bu kadar oynarım’ diyor. Yani Fenerbahçe, 9 kişi. İleriye top taşıyan tek adam Tuncay ise kenarda. Formalite maçı yapar gibi, rakibine mahkum oynayan Fenerbahçe, ancak 70’inci dakikada rakip 10 kişi kaldıktan sonra biraz hareketlendi. Onda da habire sağdan soldan şişirip durdular. Ne kişisel beceri, ne verkaç, ne de ortadan hücum girişimi, bunların hiçbiri yoktu. Kötü de olsa bir şut dahi atamadılar.

Tek gol pozisyonu 90. dakikada

Fenerbahçe, tek gol pozisyonunu 90’ıncı dakikada buldu. Ama, Beşiktaş’a bakıyorsunuz, 3-4 tane net gol pozisyonu var. Fenerbahçe, defansta bırakın kademeye girmeyi, duran topta pozisyon almayı dahi bilmiyor. Mustafa Doğan, attığı kafa golünde topa bomboş yükseldi. Şampiyonluğa oynayan bir takım böyle gol yer mi? Hele ilk gol, tam bir facia. Carew, çok çabuk bir oyuncu değil. Önünde ancak geniş boş alan bulursa etkili olabiliyor. Servet’in bu pozisyonda kendini yerlere atarak topa ıska geçmesi ve dolayısıyla Carew’e alan yaratması affedilir gibi değil. Luciano deseniz, o zaten geldiğinden beri hiç ikili mücadeleye girmiyor. Geride idare ediyor. Ne gariptir ki, defansta bu kadar kötü olan Luciano, İbrahim Üzülmez’in atılmasına ve penaltıya neden olan kafa vuruşunu yapan adamdı. Aynı Luciano, 90’ıncı dakikada bir de kafayla gol kaçırdı.

Beşiktaş, daha arzulu, hırslı ve akıllıydı. Zaten birinci devrede oyunun tek hakimi onlardı. Topa daha çok hakim olup, oyunu istedikleri gibi yönlendirdiler. Yalnız burada Beşiktaşlıların dikkatini çekmek isterim. Ne Türkiye Ligi’nde, ne de Avrupa’da hiçbir takım Fenerbahçe gibi yavaş ve lüzumsuz futbolcularla oynamaz. Bu galibiyet her ne kadar puan ve prestij açısından önemli olsa da, Beşiktaş’ın tam olarak düzeldiğini göstermez.