Özür dileriz çocuk

“Kapa çeneni, bi sus” de. Bakmaya tenezzül etmeden gözümüzün içine. Kız bize. Şaplak indir sokağın ortasında ensemize. Terlik fırlat kafamıza kafamıza. Tam 12’den vur. Beynimizin lobunun ortasından tuttur. Ya da çıkar kemerini. Morart, çürüt etlerimizi. Allah rızası için dilendirmeye, trafik ışıklarına yolla bizi. En parlak yazda. En solgun kışta. Ayakkabılarımız olmadan. Çırılçıplak ayaklarımızla. Bombalar patlat, yık evimizi başımıza. Yollara düşür, kaçak teknelere bindir bizi. Batalım. Sonra ölü balinalar gibi sahillere vuralım. 

Dur. Sanma ki bu son. Bunun bile ötesi, yaşarken ölmek diye bir şey var. Ama oralara girmek istemiyoruz çocuk. “Tec.... Tac.. Cin... İst...” gibi kelimeler kullanırsak, ağzımıza acı biber sürmeye kalkarsın diye korkuyoruz. Bizden nasıl böyle cümleler, fikirler, evlendirme projeleri, tasarılar çıktı diye... Belki de bizim adımıza utanç içinde kıvranırsın diye çekiniyoruz.
Sen iyisi mi ninniler söyle bize. Kulaklarımıza pamuklar tıkayıp, uyut hepimizi.
Ya da dur. İstersen lafı hiç boşuna dolandırmayalım. Buyur. Bu kez deneme tahtası biz olalım. Direk, bir seferde, kalbimizden kalbimizden vur.
Sana çocuk gibi bakamadık çocuk. Sana çocuk muamelesi yapamadık. Sana nasıl davranmak gerekiyordu? Psikologlar neredesiniz? Unuttuk. Titrek bedenine kinimizi nefretimizi kustuk. Mal gibi sattık. Bozuk para gibi harcadık. Saçından tutup, seni sürükleye sürükleye top sahasından, oyun odasından çıkardık.
Belki de tek istediğin ödevden kaytarıp, topa şöyle daha artistik bir şut atmak, oyuncak bebeğinin sarı saçlarını 2 dakika fazladan okşamaktı.
Ama bak işte orada değil, buradasın çocuk.
Gider ayak, bir de şu var. Öğütlerimizi hep dinle, kulağına küpe yap: Sen bizim geleceğimizsin! Bunu hiç unutma çocuk!
Biz hep küçüklerimizi sevdik, ana babamıza saygıda kusur etmedik, büyüklerimizi rol model belledik!
Eyvahlar olsun.
Sen inşallah bize benzeme, bizi rol model belleme çocuk.