Tanrı’nın parmağı...

En zor anlarımızda... Kimsenin bize yardım edemeyeceği zamanlarda... Hiç kimsenin yardıma gelemeyeceği, diyelim ki bir gece karanlığında, yüreklerimizdeki o yüceliğe sığınırız...

Bir iki kelime ile o müthiş saçak altına koşarız:

“Tanrım bana yardım et...”

Korktuğumuzda sesleniriz...

Mutlu olduğumuzda mırıldanırız:

“Şükürler olsun...”

Yıkıldığımızda elimizden tutmasını isteriz...

Özlem duyduğumuzda kavuşturmasını...

Anneler-babalar hiç kimseye emanet edemedikleri yüreklerinin parçası çocuklarını, bir tek ona emanet ederler:

“Tanrı seni korusun...”

Ona ihtiyacımız vardır...

* * *

Din yüce bir duygudur...

Hiç kimsenin tekelinde değildir...

O bizimdir...

Dini-imanı iktidarlarına alet etmelerine hep canımız sıkıldı...

Ama anlatamadık...

Ve olan oldu...

* * *

Bakın; tepeden tırnağa kirden gözükmüyorlar...

Yolsuzlukları, hırsızlıkları, yağmaları, avantaları, suiistimalleri, basiretsizlikleri, ahmaklıkları, akılsızlıkları, hukuksuzlukları...

Tüm bunları inancı kullanarak yaptılar...

Dillerinden “Allah...” düşmedi-düşmüyor...

Söylemleri, selamlaşmaları, türbanları, tesettürleri, haramları, helalleri, sakalları, yasakları...

Kısacası “Din-iman” diye diye sürdürüyorlar; açıkgözlülükleri, cingözlükleri, cinlikleri, şeytanlıkları, fettanlıkları...

Her gün bir yeni rezalet yer alıyor gündemimizde... Her gün bir yeni sahtekârlıkları dökülüyor toplumun önüne...

Ve her gün o yüce duygu biraz daha hırpalanıyor, biraz daha yaralanıyor...

Ama ne yapacaksınız?..

Yine o saçak altına sığınıp bu kez sitem etmekten başka:

“Tanrı’nın parmağı yok ki...”