Şehirler, bizi bırakıp gittiler...

Kent kalır, insan gider oralarda:

"Gidiyorum İstanbul

Hoşçakal

Martılar senin olsun..."

Ama artık öyle değil; kentler bizi terk ettiler.

Ben burdayım, ama sevdiğim şehir gitti. Kavaklıdere yok, Bahçelievler yok, Ulus yok, Maltepe yok... Bir koşu gidip bakıyorum; Çıkrıkçılar Yokuşu orada değil...

Samanpazarı’nda bir "han" odasında, köşeye dayalı sazını alıp, henüz 20’lerindeki bizlere o türküyü çalıp söyleyen Neşet Ertaş’a koşuyorum:

"Zahidem kurbanım sallama beşik..."

Yok yerinde o han... Bir çirkin belediye binası yapmışlar, görgüsüz...

Áşık olduğum o gece oturup ağladığım kaldırım...

Kumrular Sokak’taki meyhanemiz...

Yok...

Yok...

*

Bir umuttur; İstanbul’a her gittiğimde, o eski dostlara koşarım, yeller esiyor yerlerinde.

Tıfıl müzisyen olarak ilk kez orada çalmıştım; Salacak Gazinosu’nda:

"Gönlümde açmadan solan bir gülsün

Her zaman gamlıyım, her zaman üzgün..."

Hiç dilimden düşmedi o şarkı yıllardır:

"Senede bir gün..."

Hepsi gitmiş mekánların, Beyoğlu’nu yerinde bulanınız var mı?.. Sulukule’den Moda bostanlarına... Kumkapı’dan Pendik konaklarına kadar...

Hiçbiri orada değil...

Bizi terk etti şehirler...

*

Televizyon tartışmalarına bakıp, nelerini öğrenmek istiyorsunuz bu adamların?..

Sözlerine, káğıtlarına, belgelerine bakıp nelerini göreceksiniz?..

Bu görgüsüz, zevksiz, yağmacı, talancı adamlar, şehirlerimizi aldılar elimizden...

Yetmiyor mu?..

Bu adamların yüzünden sevdiğimiz kentler yerlerinde değiller...

Bu adamların yüzündendir...

Şehirler, bizi bırakıp gittiler...