Cinnah’a veda...

Koridorlarda kucağında koliler, gözleri ıslak muhabirler, çalışanlar, şefler var.

Dün tüm kadro bu eski binanın önüne inip "Cinnah 8" ile son fotoğrafımızı çektirdik.

Bir yaz sonu fotoğrafı gibi.

(.......)

Tam 14 yıl geçirdiğim odamda kitaplarımı karton kutulara doldurdum. Resimleri topladım. Kalem kutumu, içinde boncuklar olan kavanozumu aldım yanıma.

Ve bu odadaki son yazımı yazıyorum:

"Cinnah’a veda..."

Her şeyi topladım da...

Ya anılar.

Anılar nasıl taşınır dostlar?

Bu odanın dört duvarı arasında kızdığım zamanlar... İyi bir şey yapıp da kendi kendime güldüğüm ya da her kötü haberler ile birlikte endişelendiğim anlar...

Köşedeki çatlaklara sokuşturduğum korkular...

Pervazlara gizlediğim acılar...

O tek başıma kapımı kapatıp burnumu çeke çeke elimin tersi ile yanaklarımı sildiğim zaman...

Bilmiyorum, nasıl taşınır anılar?..

Dün bir dolapla, bir askıyla, bir çekmeceyle, bir duvarla dost olunabileceğini ilk kez anladım.

Şu kapı benim sırdaşımdı, şu pencere tam 14 yıllık ahbabım.

Masamın tam şurasına alnımı koymuştum, canımın sıkıldığı o akşamüstü. Ve her öldürüldükleri haberi geldiğinde, şu köşede ağlamıştım arkasından arkadaşlarımın.

*

Şeytan diyor ki sök götür şu pervazı.

O yepyeni, görkemli, cam ve metalden yapılmış binanın kapısında, iki elini açıp soracaktır Enis Berberoğlu:

"Bu ne?..."

Altında iki büklüm yanıtlarım:

"Duvarım..."

Ama olmaz...

Zaten ben de sadece kavanozumu aldım, içinde boncuklarım var.

Cinnah 8’e veda ediyorum bugün, yüreğimde tam 14 yıllık anılar.