Kimin yolunu kapatıyorsunuz?

Ayşen GÜR

İstanbul'un trafik sıkışıklığı çok iyi bilinirken, elinde yetki olan herkesin ikide bir yolları kapatmak konusunda bu kadar rahat davranması hayret verici.

Kibarlık olsun diye ‘‘hayret verici'' diyorum. Yoksa İstanbulluların bu yol kapatma meselesi yüzünden çok öfkelendiğini, çıldırdığını, deliye döndüğünü ve bütün yetkililerden bu yüzden nefret ettiğini biliyorum.

Şimdi hava müsait olduğu için yol yapımı, su, kanalizasyon, telefon, elektrik kazısı mevsimindeyiz.

İyi güzel de, yolları delik deşik eden kuruluşların bu çalışmalarını önceden halka bildirmek gibi bir zorunlulukları yok mu?

Bir de buna tören, toplantı, cenaze töreni yapılıyor diye öylesine kapatılıveren yolları, önemli şahıslar geçecek diye şrak diye kesilen yolları ekleyin!

Bu şehirde yaşayanların kendi paralarıyla yapılan bu yolları kullanma hakkını kimse düşünüyor mu?

Yol kesilecekse halkın önceden haberdar olma hakkı yok mu?

Cumhurbaşkanı, artık bir yere giderken yolları kestirmeyeceğini açıkladığında çok şaşırıp sevindik. Bir ağızdan bağırdık: Aman ne büyük lütuf, ne hoş davranış!

Oysa böyle bir karar, ancak diktatörlerin geri kalmış ülkelerinde bir lütuf olarak kabul edilir.

Doğrudürüst bir ülkede yetkililer lütuf yapmak için değil, halkın öfkesinden korktukları için yol kapatmadan önce biraz düşünürler.

Af meraklısı devlet

Taha Akyol, gençlerle ilgili kaleme aldığı bir dizi yazıda, Türk ailesinin bazı konularda aşırı hoşgörülü, bazı konularda da aşırı sert olduğunu söylemişti.

Devlet bu bakımdan aileye benziyor. Her ikisinin bu çelişkili davranışı bizi serseme döndürüyor.

Bazen aşırı sert davranan devlet, bir yandan da boyuna af çıkartmaya meraklı. Üniversitede başarısız olanlardan tutun da kaçak bina yapanlara kadar herkes affediliyor!

Bugün dördüncü sayfamızda arkadaşımız Süleyman Arat, kaçak yapılaşmanın tarihini özetledi. Çıkarılan imar affı kanunlarına bir bakın.

Bir yandan böyle bir tutum varken bir yandan da kaçak yapılaşmayla mücadele edilebilir mi?