Kutlama değil, farkındalık bekliyoruz…

Bildiğiniz gibi, bir önceki yazımda evde bakım hizmetleri konusunu kaleme almıştım. Hatırlarsanız, evde bakım hizmetleri ekibinin geçtiğimiz Cuma günü beni ziyaret edeceklerini de söylemiştim. Sizlerden gelen istek üzerine bu ziyaretle ilgili bilgileri paylaşıyorum.

Bir doktor ve iki hemşireden oluşan evde bakım hizmetleri ekibi Cuma sabahı erkenden geldi ziyaretime. Rahatsızlıklarımla ilgili bilgileri aldıktan sonra doktor hanım beni muayene etti. Kullandığım ilaçları sordular, tansiyonuma ve ateşime baktılar. Randevu sistemi ile çalıştıklarını, herhangi bir rahatsızlığımda kendilerini arayabileceğimi söyleyerek telefonlarını bıraktılar.

Ekibe fizyoterapi konusunda ihtiyaçlarım olduğunu ilettim. Bu hizmetin kendi bünyelerinde henüz verilemediğini, ancak İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin hizmetleri arasında yer aldığını ifade ettiler. Benim durumumda bu hizmetin verilmesinin uygun görüleceğini düşündüklerini dile getirdiler ve Büyükşehir Belediyesi’ni aramamı istediler.

İstanbul Büyükşehir Belediyesi’ni hemen aradım. Fizyoterapi ihtiyacımı kendilerine ilettim. Kayıt oluşturacaklarını ve üç gün içinde ziyarete geleceklerini belirttiler. Ameliyatımla ilgili kontroller için Pazartesi günü hastanede olacağımı not düşmelerini rica ettim. Böyle bir not alamayacaklarını, Pazartesi günü evde değilsem kaydı Salı’dan itibaren alabilmeleri için Pazartesi günü tekrar aramam gerektiğini söylediler. Bu durumda, bugün hastaneden döndükten sonra İstanbul Büyükşehir Belediyesi'ni tekrar arayarak kayıt yaptıracağım; bunun sonuçlarını da sizlerle ayrıca paylaşacağım.

Söz konusu yazımın yayınlandığı gün bir okuyucumdan gelen mesajı da sizlere iletmek istiyorum. Adı bende saklı olan okurum şöyle yazmış:

“Merhaba, engelli eşi olarak her yazınızı okuyorum. Ama bu haftaki çok saf ve çocukça bir yorum oldu yaşadığımız ülke şartları söz konusu olduğunda. Biz 4 yıldır evde sağlık hizmetlerine kayıtlıyız. Senede sadece bir gün gelirler ve sadece ilaç raporu ve reçete yazarlar. Eşim MS hastası, ben zaten bu reçeteleri ya da raporları hastanelerde kendim gidip yazdırabiliyorum; başka sağladıkları hiçbir fayda yok.  Fizik tedavi mi dediniz, geçiniz geçiniz oralı bile olmazlar. Yatak yarası var; verdikleri kremler yarada çok ciddi enfeksiyona yol açtı, tekrar gelip kontrol bile etmediler. Ben kendi maddi imkânlarım ile tedaviye özel hastane hemşireleri ve malzemeleri ile devam ediyorum. Sosyal devlet palavrası bu; inanmayın her şey göstermelik, evde hizmet falan verdikleri yok... Üzgünüm ama gerçek bu, daha fazla bilgi isterseneniz benim ile temasa geçebilirsiniz.”

Okurum telefon numarasını da vermiş bana. Kendisini aradım. Köşemde dile getirdiğim evde bakım sisteminin Sağlık Bakanlığı bünyesinde yeni bir oluşum olduğunu, eskiden kayıtlı olduğumuz evde bakım hizmeti ile ilgisi bulunmadığını söyledim. Verdiğim numarayı arayarak kendisinin de konuyu teyit etmesini rica ettim. Konuşmamız sırasında okurumun eşinin fizyoterapi masrafları için bir ev sattığını, ancak tüm imkânları tükendiğinden artık fizyoterapi yaptıramadığını da öğrendim. Sanırım ilgililer engellilerin yaşamının ne kadar masraflı olduğunun tam olarak farkında değiller. Bakalım İstanbul Büyükşehir Belediyesi beni ziyarete geldiğinde neler söyleyecek; acaba yaşamımı sürdürebilmek için ne kadar çok para harcadığımı ve nelere katlandığımı anlayabilecek mi? Umarım bir önceki köşe yazımı kaleme alırken gelen telefonla yaşadığım mutluluğu bu kez de İstanbul Büyükşehir Belediyesi yaşatır bana.

Bildiğiniz gibi bu hafta Engelliler Haftası. Bu gibi haftalar toplumda farkındalık oluşturma amacıyla belirlenmiş bulunuyor. Yani ortada kutlanacak bir şey yok; yapılması gereken engellilerin varlıklarının ve haklarının görülüp kabul edilmesinden ibaret. Bu bağlamda, İzmir Engelsiz Ulaşım Platformu (İZENUP) da bu özel hafta ile ilgili olarak küçük bir video hazırlamış ve paylaşmam için aşağıdaki mesaj eşliğinde göndermiş:

“Bizler, kentimizde engellilerin öncelikli olarak ulaşımda karşılaştığı sorunları tespit etmek, çözüm bulmak ve kamuoyunda duyarlı farkındalık oluşturmak amacıyla bir araya gelmiş sivil hareketiz. Kendi imkânlarımızla hazırlamış olduğumuz süresi 65 saniye olan ve engelli olarak günlük yaşamımızda çok sıklıkla karşılaştığımız birkaç sorunu konu alan bu kısa videoyu Engelliler Haftası’nı fırsat bilerek sizler aracılığıyla paylaşmak istiyoruz. Sizlerin de bu konuda duyarlı olduğunuzu biliyor ve desteklerinizi bekliyoruz.”

Videoya https://youtu.be/1NCe2cyz1Gg linkinden ulaşabilirsiniz.

Dün, Anneler Günü idi. Kızım, yeğenim ve kardeşimle birlikte kutladık. Benim ve kardeşimin 40 yıldır bu özel gününü kutlayacak bir annemiz yok. Hatta bu özel günü bizimle paylaşan diğer kardeşimiz de yok iki yıldır. Çok şükür ki kızlarımız yanımızda... benim evlâdını kaybetmiş arkadaşlarım var, bence en büyük acı onlarınki. Acılarını paylaşıp sabır diliyorum onlara. Okurlarımın Anneler Günü’nü de, bir gün geç de olsa, yürekten kutluyorum. Anneler çocuklarından, çocuklar da annelerinden hiç ayrılmasınlar diyorum...  

Engellerimizi hissettirmeyecek engelsiz bir yaşam dileği ile…