BPAP Solunum Cihazı artık hayatımın bir parçası
Merhabalar sevgili okurlar.
20 Mayıs’ta yine bilincim kapalı olarak Koç Üniversitesi Hastanesi’ne kaldırıldım. Zira doktorumun sözünü dinlememiş BPAP cihazını gerektiği şekilde kullanmamıştım. Bu nedenle kanımdaki karbondioksit oranı tavan yapmıştı.
BPAP Solunum Cihazı, CPAB cihazına alternatif olarak 1990 yılında Sanders ve Kern tarafından geliştirilmiş. BPAP’ın CPAP çalışma prensibinden en büyük farkı, solunum boyunca nefes alma ve nefes vermede farklı basınçta hava vermesi. Bunun amacı ise hastanın yüksek basınca karşı toleransının arttırılması.
İlk üç günümü hastanenin yoğun bakım servisinde geçirdim. Birinci ve ikinci günlerde yardımcım Mercan’ın yanımda kalmasına izin vermediler. Ağzımın içine, sürekli açık durması için bir aparat takmışlardı. Burnumdan boğazıma doğru ise bir beslenme hortumu uzanıyordu. Beni, sıvı mamalarla, o hortum yoluyla besliyorlardı.
Mercan’ın yanımda olmadığı günlerde ne kadar büyük bir zorluk içinde olduğumu anlatabilmem çok zor. Neyse ki dördüncü gün benim güzel kızımın yanımda kalmasına izin verildi ve ben de rahata kavuştum.
Üçüncü günün sonunda beni normal odaya aldılar. Bu kez odam hastanenin üçüncü katındaydı. Hastaların çoğunu çiçeği burnunda annelerin oluşturduğu o katta ilk kez kalıyordum. Orada kaldığım süre içinde duyduğum bebek sesleri umut oldu bana.
Sevgili Doktorum Işıl Uzel, Yoğun Bakım Servisi’nde olduğu gibi, burada da hiç yalnız bırakmadı beni. Üçüncü günün akşamında ağzımdaki aparatın, dördüncü günün akşamında ise burnumdaki hortumun çıkarılmasına izin verdi.
Benim “kanatsız melekler” olarak adlandırdığım hemşireler hastanede kaldığım süre içinde beni rahat ettirmek için ne mümkünse yaptılar.
Uzun sözün kısası, Koç Üniversitesi Hastanesi bu kez de büyük bir misafirperverlikle ağırladı beni. Hastanede kaldığım süre boyunca, her zaman olduğu gibi hiç hissetmedim evimden uzakta olduğumu. Bunun için başta Başhekim Yardımcısı Dr. Özgür Deniz Tezcan, Doç. Dr. Evren Şentürk, Dr. Ayla Esin ve Göğüs Hastalıkları Uzmanı Dr. F. Işıl Uzel olmak üzere tedavime katkı veren tüm Koç Üniversitesi Hastanesi doktorlarına, hemşirelerine ve personeline yürekten teşekkür ediyorum.
Beşinci günün sonunda eve dönerken bir daha doktorumun sözünden çıkmayacağıma dair kendi kendime söz verdim. Henüz sözümden çıkmadım. Umarım, bundan sonra da çıkmayacağım.
Dilerim Sevgili Doktorlarım ile bundan sonraki görüşmelerimiz evlerimizde, sohbet ortamı içinde gerçekleşir.
Engellerimizi hissettirmeyecek engelsiz bir yaşam dileği ile…
