Ben de Cüneyt’ten yanayım

Mazhar Alanson konusunda -tıpkı Ahmet Hakan gibi- ben de Cüneyt’e hak veriyorum.

Gerçi bu mesele, kendimi sorgulamama neden oldu, “Acaba ben kara mizah denilen şeyi anlayabilecek, hazmedebilecek kapasitede değil miyim?” diye.

Kim bilir belki de değilim.

Bir arkadaşım dün, “23 Nisan’ı bundan böyle Siirt’te kutlayalım!” esprisi yaptı.

Dondum kaldım.

“Bu kara mizah Ayşe” dedi, “Ulan sen de anlamazsan yandık! Ben aslında durumun vahametine dikkat çekiyorum.”

Valla, beni rahatsız ediyor bu tür laflar. Mazhar’ın mesajları da etti.Serdar’ın Kürt şarkıcı Rojin hakkında yazdıkları da etmişti.

Ama bu benim görüşüm, siz tabii ki benim gibi düşünmeyebilirsiniz.

Hıncal Uluç ve gurur

GENÇ arkadaşlar.

Size neyi, nasıl yapacağınızı söylemek haddime düşmez.

Ama gözünüzü seveyim, Hıncal Uluç’un aşk, sevgi ve gurur hakkındaki düşüncelerini ciddiye almayınız.

Ne gururu ya, ne Cyrano Bergerac’ı ya...

Yıllardır yazıp duruyor.Doğru değil kardeşim, mesaj doğru değil... Aşk bu, sevgi bu... Hesabı mı, kitabı mı olur bu işin...

Burnum yere düşerse almam...

E almazsan, burnun yerde kalır, burunsuz dolaşırsın!

Hayat boyu da yalnız kalırsın!

Gurur-murur palavra, çocuğuma biraz büyüyünce ilk söyleyeceğim şeylerden biri, “Sakın gurur uğruna bir şeyleri şeyi feda etme” olacak. Etme gerçekten.

Benim babam da böyleydi gururlu. E çok iyi. Ama onun yerine “açık” bir insan olmasını tercih ederdim. Bu gururluların, kafasından ne geçtiğini anlamak mümkün olmuyor. Gururlu oldukları için söylemiyorlar da, istemiyorlar da, dile de getirmiyorlar...

Anla anlayabilirsen.

Bir insan sana neyi istediğini, nelerden hoşlandığını, neleri sevdiğini anlatmazsa ona nasıl uyum sağlayacaksın...

“Boynumu öpmenden hoşlanıyorum” demek mesela, insana zaman kazandıran bir şey...

De... Ama ‘gururlular’ ölseler demezler... Beklerler ki sen anla...

Evet, öteki türlü de keşfedersin ama zaman alır...

Hiç de edemeyebilirsin...

Sen karşındakini çözene kadar, karşındaki çekip gidebilir de...

Genç arkadaşlar.

Hıncal Uluç olmuş 70 yaşında.

Ben 40’ım.

İkimiz de yaşlıyız, onu anlatmaya çalışıyorum.

İlişkilerde gurur-murur olmaz.

Benim size tek önerim, “açıklık...”

Açık olun karşınızdakine.

Konuşamayacağınız, isteyemeyeceğiniz, söyleyemeyeceğiniz hiçbir şey olmasın...

Bütün yükü o 8 çocuğa yüklediğimiz için utanıyorum

ÇOCUK suçluluğu alanında çalışan bir sosyoloğum.

Elbette, “Çocuktur yapar, n’apalım” demeyelim ama durum sizce de sadece cezalandırmakla çözülebilecek mi? Ya da bu yol, ölen bebeklerin, ailelerini ve toplumun vicdanını onarmanın ötesine geçecek mi? Zaten bu bir çözüm olsaydı, suça itilmiş bütün çocuklar, cezaevinden çıktıktan sonra ıslah olur ve tekrar suça karışmazlardı.

Ama Türkiye’de, özellikle çocukların işlediği suçlar genelde mükerrer, yani tekrar etmekte.

Dolayısıyla, her tür teorik ve pratik bilgi göstermekte ki, çocuk denen varlık, tamamen sosyal öğrenmenin etkisiyle yetişkinlerin aynası aslında.

Çocuk, doğduğunda bembeyaz bir levha iken, yetişkinlerin pratikleri bu levhayı resmen kirletiyor, karartıyor.

Erkekliğin bir güç gösterisi olduğu, gücün ise sadece güçsüzü ezmek ve sindirmekle özdeşleştirildiği, kadınla erkeğin yan yana bile gelemediği, yaşları gereği siz pek ihtimal vermeseniz de “hormonların” sadece o bölgede hareketlendiği, grup bağlılığı ve arkadaşlara itaatin çok fazla önem kazandığı ama asıl en önemlisi muhtemelen gittikleri okulda, ailesinde, çevresinde “acı çekmiş, canı yanmış, belki kendi de tecavüze uğramış, dayak yemiş, hor görülmüş, aşağılanmış” bu çocukların kendilerinin nasıl bir tehlikede olduklarını gerçekten yüreğinizde hissedemiyor musunuz?

Ben kendimden utanıyorum. Benim, bizim, hepimizin suçu olan bu durumun sonucunu 8 ufacık çocuğun sırtlanmış olmasından çok büyük bir utanç duyuyorum.

Ayşe Hanım, bu çocuklar asla tehlikeli değil, kendileri tehlikedeler!

Ve şu an bu kritik süreci geçirirken bir linç kültürüyle yetişkinler olarak üstlerine saldırıp adeta kendimizi aklıyoruz, temizliyoruz.

Çocukların masumiyetini geri verelim.

N’olur eleştirmek ya da bu çocukların cezaevinde bilenip topluma daha da saldırgan bir şekilde geri dönmeleri yerine onları rehabilite edelim, anlayalım, sağlıklı ortamlar sunalım, onaralım. (Fulya G.)

Bu konuda pek çok mail aldım. “Çocuk suçlular” üzerine çalışan pek uzman, sosyolog Fulya G. gibi düşünüyor. Benim de biraz kafam karıştı. Yarın cumartesi ilavedeki, “Cinsel şiddete nasıl çözüm bulunur?” tartışmasına beklerim. Pek çok farklı görüş var. Uzmanların görüşleri de normal vatandaş görüşleri de. İlginç. Bir göz atın derim.

İfrit

MEDYADA yazıp, medyanın gücünden yararlanıp, kendisine sağladığı havaları kullanıp, sonra da “Öyleydi, böyleydi” diye tepeden bakıp, ukalalık edenlere ifrit oluyorum.

Güya özeleştiri yapıyorlar. Ama en azından dinimize küfredenlerin Müslüman olması gerekmiyor mu?

Dünkü yazısı için Atılgan Bayar’a söylüyorum. Haklı tespitleri var ama... Kendi gazetesine baksın... Öyle bir yazmış ki, zannedersin ki Akşam Gazetesi, Wall Street Journal, Show TV de sanki cennetten yayın yapan televizyon kanalı.

Niye sen kendi grubunun içinde olan saçmalıklara karşı mücadele etmiyorsun da, ukalalık ediyorsun?

Son söz

PEKİ bu vahşeti gerçekleştirenlere, “Çocuk onlar” diyeceksek...

Bir tür korumaya alacaksak...O zaman bu, 18’in altında cinayet işleyen herkese empati ve anlayış gösterme yolu açmıyor mu bize?

18’in altında mı, bir kızın kafasını mı kesti?

A o da kim bilir neler yaşadı, neler çekti, bütün hayatı boyunca yatılı okudu, yalnız kaldı, bir çocuk olarak belki görmesi gereken sevgiyi, şefkati görmedi... Böyle bakarsak Cem Garipoğlu da çocuk, onu da mı anlayalım, rehabilite edelim?

Bu mantıkla, bütün suç işleyenleri haklı görmek gerekmiyor mu?

Neye göre, kime göre çocuk? Yaşa göre mi? Siz 14 yaşındaki çocuğunuzun böyle bir şey yaptığını düşünebiliyor musunuz? 14 yaş, bu kadar mı küçük bir yaş?

Ya da sizin çocuğunuza 14 yaşında biri bunları yapsa, aynı şekilde hoşgörülü olabilir misiniz?

Ben bu sosyolog görüşlerini hoş buluyorum. Çok havalı. Ama...

Yine de tam ikna olamıyorum.