Kelebek ömrü

Ben de yepyeni, capcanlı Kelebek’i ve mizahi bir konuyu ele almıştım bugünkü köşemde...
Cuma günü yayınlanacak olan yazımı çarşamba akşamı gazeteye göndermek üzereyken ateş düştü yine güzel memleketimin tam kalbine...
Hâl böyle iken benim elim ayağım kesildi, içimde fırtınalar koptu...
Bugün için planladığım yazımı rafa kaldırdım. İçimden mizah yazmak gelmedi çünkü. Tadım tuzum kalmadı...
Klavyeye dokunan parmaklarım aniden kasıldı. Bir isyan dalgası kapladı içimi.
Ankara’da bombalar patladı...
Canlar gitti yine...
İşinden çıkmış, evine, ailesine gitmeye çalışan insanlarımız öldü bir hiç uğruna...
Askerim bu benim ve hatta belki anası, evladı, karısı...
Bu gece kaç ev ağlıyor, kaç evde feryat figan kopuyor...
Kaç insan hastane kapılarında duada...
Peki ya sadece onlar mı öldü?
Onların aileleri, sevdikleri, sevenleri de ruhen yaşamıyor ki artık...
Yaşayan ölüler artık onlar...
Sabah evden çıkıp akşam evimize sağ salim, tek parça dönebiliyorsak çok şükür halimize der olduk...
Hangi amaç uğruna öldürür, can alır, kan akıtır da sonra hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam edebilir insan!
Ben ki barışı, sevgiyi her daim savundum. İnsan hayatının her şeyden üstün olduğu üzerine sayfalar dolusu yazılar yazdım.
Nedir bu Allah aşkına?
Belleklerinde etik yerine tetik, kardeşlik yerine kalleşlik var bu insafsızların.
Niyedir bu kirlilik? Yetmedi mi yitirilen canlar? Bu öfke ne zaman bitecek?
Petrol mü, su mu, doğal kaynaklar mı? Alın hepsi sizin olsun be... Kimse unutmasın, biz bir lokmayı paylaşarak yetinebilenlerdeniz.
Artık sözün bittiği yerdeyim. Evet isyanım var bugün, dağ başına gidip avaz avaz bağırmak istiyorum...
Yeterrrrrrr...
Yeterrrr...
Yeterrrr...
Ölü sayısı her geçen saat arttı...
İçim kan ağlıyor...
Yüreği sevgi ile dolu insanımızın başı sağ olsun...
Bugün Kelebek yazacaktım...
Memleketimin insanlarının ömrünün kelebek ömrü kadar olduğunu görmek ne acı!