Bir askerin günlüğünden...
1:
Bu gece sıkı içmişim valla, bizim bahçedeki kutlamada... En çok da babama şaşırdım; arada bi arkadaşlarla üç beş tek attığımızda kızıp bin nasihat eden adam, bu gece “Hadi oğlum şerefe!” diye defalarca kadeh çarpıştırdı benle!
Anamı da şaşırttı babam, “Gel hanım dans edicez...” deyince, kalksa mı kalkmasa mı bilemedi kadıncağız. Eee, alışık değil işte; ömrü hayatında kaç kere dansa kaldırıldı ki Hasan efendi tarafından! 
Kankim Ali nasıl zom oldu ama! İkinci kez ağladığını gördüm hergelenin... Biri Esra’dan ayrıldığı zamandı biri de bu gece ben yarın askere gidiyorum, diye... Bak aklıma gelmişken, Ali’nin de bi fotoğrafını alıyım yanıma.
Bu gece bi kere daha anladım Aslı’yı ne kadar sevdiğimi. Ne kadar da sevindi, aldığım kalpli kolyeyi boynuna takınca... Bi’de benim için ilk kez dolma sarmış. Neydi o dolmaların hali, üstlerinden kamyon geçmiş gibi! Dedim ki, müstakbel eşim, ya ben dönene kadar sarma yapmayı öğren; yok, oldu da öğrenemedin, canımız ne zaman dolma çekti ya senin anana gideriz ya benimkisine... Off, çimdik attığı yer hâlâ acıyo!
Tüü, saat kaç olmuş; yatma zamanı...
2:
Ne yolculuktu ya! Neyse, sağ salim geldik. Bizim koğuş çok kalabalık değil, hemen de kaynaşıverdik arkadaşlarla; ama ben en çok Kemal’i sevdim, tam saf köy çocuğu... Karısı da hamileymiş, aklı kalmış eşinde ve bebesinde... İlk asker aşını yedim bu gece; nohut gayet güzeldi, anamın yanıma verdiği pul biberi de bastım üstüne... Eee, arkadaşlar da görünce ikram etmek zorunda kaldım. Anama bi yazıveriyim de daha çok yollasın...
3:
Bugün ilk içtimaa çıktık. Donduk valla, donduk! Allah’tan, babaannemin ördüğü çoraplarım vardı yanımda. Kemal tir tir titredi, bi tanesini de ona verdim. Bizim çavuş, eski mahallede gittiğim ilkokuldan sıra arkadaşım Cemil çıkınca bi şaşırdım; hiç değişmemiş valla! Dedim ki, artık kollarsın beni...
4:
Gündüzleri dere tepe düz gidiyoruz; artık soğuğa da alıştım. Geceleri en büyük zevkim, Aslı’nın hiç aksatmadan yolladığı mektuplarını evire çevire tekrar tekrar okumak... Dolma sarmayı öğrenmiş, dikiş kursuna başlamış; neymiş, kendi gelinliğini kendi dikecekmiş! Çok güldüm buna...
5:
Bu gece koğuşta kutlama yaptık; Kemal’in kızı doğdu, diye... Daha resmini göremedik, sadece telefonda konuştu Kemal eşiyle... Benim de baba olasım geldi, askerden dönünce hiç oyalanmadan evlenelim, diye yazdım Aslı’ya...
6:
Bu gece hiç keyfim yok; ilk kez çatışma yaşadık geldiğimizden beri. Allah’tan kimseye bi’şey olmadı; ama savaşın soğuk yüzünü iyice hissettik. Bir arkadaşımız korkudan panik atak geçirdi, bu gece revirde kalacak...
7:
Anamın pul biberleri geldi, Kemal’in de kızının resmi... Bebenin resmini görünce neredeyse hepimiz ağladık, sonra da kendimize bir isim taktık: “Sekizinci koğuş ağlama korosu!” Şefi de Kemal...
8:
Bugün en kötü günümüzdü, resmen saldırıya uğradık! Sıkı direndik, fire vermedik; ama artık ne moral kaldı bende ne de ileriye dönük hayaller... Şunun şurasında pek bi’şey de kalmadı eve dönmeye; ama sıkıntılıyım nedense, içime hiç iyi şeyler doğmuyo, diye... Hani korkum da ölümden değil, aslında bu vatana can feda; ama olur da eve geri dönemezsem anam, babam, Aslı ne eder! Aklım hep onlarda... Yarın da çatışma devam edebilir, dediler. Allah’a emanetiz işte, babaannemin yazdığı duaları bir değil, beş sefer okuyorum artık! Neyse, kazasız belasız atlatıcaz inşallah; sabah ola hayrola!
9:
10:
11:
12:
TÜM ŞEHİTLERİMİZE……………
