41 oluyorum 41

Düşününce tuhaf oluyor insan; “Ne zaman büyüdüm bu kadar?” diyorum.

Kaç kere ölümle burun buruna geldim. Her seferinde de “Bu sefer kesin ölüyorum” dedim ama Allah’ın izniyle ölmedim.

Kaç kere; “Bu acıyı kaldırmam imkânsız” diye isyan ettim, “hayatta kalmam imkânsız” dedim ama zamanla hepsi gelip geçince kaldığım yerden devam ettim.

Kaç kere parasız kaldım; “Ayşe artık bittin, anan bile kurtaramaz seni” dedim ve kaç sefer param ummadığım anda, ummadığım zamanda yine geliverdi bana…

Kaç kere; “Bu adam benlik” dedim, “bu artık sondur, ömrüm bununla geçecek kesin” diye hayallere daldım, kaç kere bu adamlar tarafından kazıklandım…

Kaç kere pişmanlıklarım için kendimi suçladım. Kaç kere haksız yere gönül, kalp kırdım, kaç kere de affedilmek için kılı kırk yardım.

Kaç kere kendimi dünyanın en cibilliyetsiz annesi seçtim, kaç kere; “Aptal mısın, birçoğundan iyisin, baksana millete dünya umurlarında değil” deyip kendimle gururlandım.

Kaç kere eski kocama beddua ettim, kaç kere üzerine Yasinler okuyup Allah’ıma; “Ne olur beddualarımı kabul eyleme” diye yalvardım durdum.

Kaç kere eski kocadan nefret ettim, kaç kere nefret ettiysem bir o kadar da sevdim, artık sayısını unuttum.

Kaç sefer bu dünyada bana haksızlıklar yapıldığına inandım, kendimi melek, herkesi ayaklı şeytan sandım.

Kaç sefer bulunmaz Hint kumaşı edasıyla oradan buraya salınırken tepemde beliren bir el sayesinde pazenden olduğumu anladım.

Kırk bir sene içinde ne çok şeyi düşündüm, düşündüğüm ne çok şey gün geldi pek anlamsız geldi, düşünmediklerim de gün geldi hayatımın gidişatını değiştirdi.

Şimdi düşünüyorum da bu kırklı yaşlar oldukça farklılar, sanki kırka bastığım gün biri beni aldı, silkeledi, salladı, bambaşka biri yaptı. Daha dingin, daha sevecen, daha olumlu, yarınlara daha ümitle bakar oldum.

Bunun nedeni ne bilemem, bir kırk bir sene daha yaşar mıyım onu da bilemem ama bildiğim haftaya pazar ben tam kırk birim.

İçimden geldi, sizleri de sarılarak öperim.