Ah!

Kaygısız olmamak artık mümkün değil.

Üzülmemek mümkün değil.

Psikoloji eğitimi almış uzmanımızın dahi kendini korku ve kaygıdan alıkoyamadığı günlerdeyiz. O halde, biraz daha sakin kalabilenler, kalamayanları rahatlatsın.

Aklıma ilk gelen öneri: Gün içerisinde, ara ara içimizdeki güvenli limanlara saklanmamız iyi gelecektir.

Benim güvenli limanım Atişko'ya duyduğum sevgi. Çok eminim. Bir de en özelimdeki inançlarım. Onlardan da çok eminim. Bu iki şeye sığındıkça bir rahatlık geliyor. Size de sevdiklerinize, çocuklarınıza gülümseyerek sarılmak iyi gelecektir diye düşünüyorum.

Memleket olarak topluca travma sonrası stres bozukluğu yaşıyoruz anlsşılan.

Dengesizleşmemiz, kaygı, öfke, korku seline kapılmamız çok normal. Annelerin kaygısı bulaşıcıdır, hızla çocuğa geçer. Bu nedenle bir tavsiye de haberleri kontrollü olarak takip etmek. Her gelen habere inanmamak...

Dün akşam haberleri izliyordum. Güya çok kontrollüyüm. Odasında oyun oynayan oğlum yanıma geldi. Yüzüme şöyle bir bakıp; "Anne terör haberlerini niye izliyorsun? Ağlamak için mi?" O an yaşadığım hisleri tarif etmem güç. Bir de şunu düşündüm. Aynı yaşlarda ben de anneme benzer cümleleri kurardım.

Ne acı. Artık kelimelerim bitmiş. Ah! diyerek ekranı kapattım.

Artık bitsin. Bu son olsun. Tek duam bu. Fazla Pollyanna işi oluyor ama ne yapayım. Tercihim bu yönde. Kucağımdaki çocuğun beni iyi ve güçlü görmeye çok ihtiyacı var.