Ben kafeslerimin ardında mutluyum

“Dış dünyadansa kafeslerimin ardında mutluyum” diyen ve herkese bir kafes öneren Bubi ile sohbetimiz eserleri gibi farklı bir boyuta pencere açtı...

LİYAKAT DERNEĞİ İLE
ÇOCUKLARA ULAŞTIM

- İzmir’de kaçıncı serginiz?
- Üçüncü sergim. İzmir bana müthiş rahatlama hissi verirdi her zaman. Ancak bu sefer İzmir’in elektriği değişmiş gibi geldi. Yani eskisi gibi rahatlatmıyor sanki. Ama yine de İzmir’in ve İzmirlinin farkını hissetmemek mümkün değil.
- Bu serginizin bir farklılığı da sanat yoluyla çocuk ve gençlere ulaşmanız.
- 8-12 yaş arasındaki çocukların eğitimleri ve gelişimlerini hızlandıracak bazı aktiviteleri olan Liyakat Derneği ile bir çalışma yaptık. Çocuklarla bir araya geldim. Bana müthiş sorular sordular. Ben de anlattıklarımla biraz kafalarını karıştırdım sanki.
- Bir sanatçının kafa karıştırmasını önemsiyorum ki siz bunu sık sık yapıyorsunuz. Bu bilinçli yaptığınız bir şey mi?
- Bilinçli yaptığım bir şey değil ama bu acıklı bir hikaye. Çünkü insanın olması gerektiği gibi davranması, kendisi olamaması çok acıklı bir hikaye. Toplum içinde birbirine yaranman gerekiyormuş gibi davranmak zorunda olmak müthiş depresif bir şey. O nedenle aykırı işleri seviyorum. İnsanlara önerim şu: Sanat hakkındaki fikirlerini değiştirmeli. Sanat sadece güzel bir kadın, güzel bir manzara değildir. Tamamen sınırsız, tamamen özgür olmaktır sanat.

KAFESLERİN ARDINDA
İNCİNMEKTEN KORUNUYORUM

- Nedir bu kafeslerle derdiniz?
- Toplum içinde hep kendimi huzursuz ve rahatsız hissettim. Kafesler arkasında ise güvende ve rahat hissediyorum. O nedenle kendimi kafesler ardına kapatıyorum ve herkese de bunu öneriyorum. Kendinizi kafesin ardına koyarsanız kimse hislerinizi göremez, sizi üzemez. Bir bakışıyla bile üzemez. Ve siz oradan dış dünyayı rahatça izlersiniz.
- Peki sizin kafesiniz neresi?
- Atölyem. Kendimi oraya kapattım. Dış dünyada mutlu değilim. Benim kafeslerim renkli, altınlı, ilgi çekici. Ben kafesimin ardında mutluyum, güvende hissediyorum, üretiyorum.
- Neyi gizliyorsunuz peki kafeslerin ardında?
- Aslında onu tam da bilmiyorum. Bende çocukluğumdan beri bir suçlu çocuk algısı vardı. Kendimi hep suçlu hissederdim. İstenmeyen çocuk olduğumu düşünürdüm. Öyle saplantılı bir düşünce vardı. Beğenmediğim resimlerimi atardım. Yaptığım resimlerimi beğenmezsem üzerine kafesler çizerek onları kapardım. Bazı alanları görünür, işte benim kafese çıkmam bu.

ESERLERİMİ ÖNCE BEĞENİRİM
SONRA MORALİM BOZULUR

- Eserleriniz ortaya çıkınca ne hissediyorsunuz?
- Eserlerimi yaparken çok mutluyum. Akşamları çok iyi bir eser ürettiğimi düşünürüm, sabah gelir hiç beğenmem, moralim bozulur. Asistanım bilir, hep olumsuz düşünceler üretirim. O beni motive etmeye çalışır.
- Belki bu sizi besliyor, daha iyisini yapmak için...
- Gerçekten eskiden beğendiğim resimlerimi yırtardım. Çünkü daha iyisini yapmak isterdim. O nokta son noktam olmasın diye. Ben de Odissea gibi kendimi direklere bağlıyorum dış dünyaya kapılmamak için. Benim direklerim de atölyem.

SANAT İLGİ GÖRÜYOR, DEĞER GÖRMÜYOR

- Sanat sizde nasıl bir etki yaratıyor?
- Kendine katlanamama duygusu var ya. Düşünün ne sıkıcı aynada her sabah aynı kişiyi görmek, aynı şeyleri yapmak. Keşke her gün farklı biri olsak, her gün farklı şeyler yapsak. Bilmediğimiz şeyleri denesek. Benim en büyük dersim ne oldu biliyor musunuz? Kendimi bırakmak. Artık bana yapma denilenleri yapmak istiyorum, düzgün bir insanın yapması gerekenleri yapmak istemiyorum. Hep ana caddeden gitmek değil, yan yollara sapmak istiyorum.
- Bizim ülkemizde sanat ilgi görüyor, ama değer görmüyor...
- Çünkü çok ucuz olarak algılanıyor. Gazetelerde birilerinin 30 bin lira konfeksiyon üretilen bir çanta alması yazılıyor. Bu normal algılanıyor da bir sanat eserine bu para istenmesi garip geliyor.