Ünlü çiftçilerin yanına gidiyorum

İşte son bir yıl içinde, benim hayatım tam anlamıyla bu yol ayrımlarıyla dolu. Popstar jüri üyeliğine ‘evet’ deyince değişti aslında her şey. Birdenbire herkesin üzerinde tartıştığı, konuştuğu, yüzünü bildiği birisi haline geldim. Kısa zamanda ve hızla gelen bu ‘şöhret’ zaman zaman başımı döndürdü, zaman zaman da ‘keşke’ dedirtti bana. Ama sanırım ‘keşke yapmasaydım’ dediğim zamanlar başımın döndüğü zamanlardan daha çok oldu.

Türk Star yarışması sırasında defalarca bundan böyle ‘başka bir televizyon programı ile ekranlara çıkmayacağımı, çıkmayı da pek istemediğimi’ söyledim. Hatta o kadar çok söyledim ki bunu, belki cılkını bile çıkarttım bu durumun. Ama ben söyledikçe ‘ekranın önü’ beni bırakmadı ya da ben o’nu bırakamadım diyelim. Okumuşsunuzdur, uzun metraj film teklifi bile geldi. (Şimdi ben bu rolü kabul etsem, bana ‘ayıp olmuyor mu?’ demezler mi? Hani bu kadar iyi oyuncular varken, benim o rolü oynamam saçma olmaz mı? Hadi oynadım diyelim, bu kadar kötü oyunculukla Türk sinemasının zaten kısıtlı olan paracıklarına filmi berbat ederek ayıp etmiş olmaz mıyım? Kötü oyunumla karşımdaki iyi oyuncunun da performansını düşürüp filmi iyice rezil etmez miyim?)

Allahtan kıt da olsa, zaman zaman çalışan bir beynim var da bunları düşünebiliyorum.

Ben (ve şirketim) sandı(k)m (ki) Türk Star bitecek, herkes beni unutacak. Sonra fark ettim ki, reklamda oynayıp, bu köşede yazmaya devam ettiğim sürece pek de unutulmam mümkün değil (Popülerliğin sürmesinden bahsetmiyorum, o tabii ki bitecek! ) Çünkü ben unutulmak için değil, unutulmamak için çaba harcıyorum! (Hani tam, dilim söylese de gönlüm hissetmez durumu! )

* * *

Yeni dönemde ‘Ünlüler Çiftliği’ni yapmaya karar verdiğimizde, uzun bir hazırlık dönemi geçirdik. Yaklaşık 50 ünlü ile tek tek görüştüm, çiftliği kuracağımız yeri buldum, inşaa ettik, hayvanından, ekili arazisine kadar her şeyi ile uğraştık. Sonra iş ekrana çıkıp programı idare edecek birisini bulmaya geldiğinde, birden patronum bana dönüp şunları söyledi:

‘Bu programı sen idare eder misin Armağan? Çünkü sen hayatının en önemli yol ayrımlarından birindesin. Ya ünlü birisi olarak hayatına devam edecek, ekran yüzü olarak kalacaksın ya da kamera arkasına geçip insanların seni unutmasını bekleyeceksin. Ama unutulmak istiyorsan, bu jüri üyeliği ile birlikte gelen her türlü yan işi de bırakmalısın, çünkü bu işler senin unutulmamanı sağlıyorlar.’

İşte bu konuşmadan sonra belki de son yıllarda yaşadığım en gerilimli, en huzursuz, en boğucu, en ikircikli günleri yaşadım. Uyuyamadım. Düşündüm, düşündüm, düşündüm... Zaman zaman bunca yıldır emek verip elde ettiğim televizyonculuk kariyerimi, ‘üne’, ‘şana’ , ‘şöhrete’ satmak istemedim. Zaman zaman ‘madem artık yüzüm tanınıyor, bari daha çok para kazanayım, ekran yüzü olayım’ dedim. Bir sürü ekran yüzüne, dostuma, arkadaşıma, sevdiklerime ne yapmalıyım diye danıştım. Akıl aldım. Kafamda söylenenleri tarttım.

Soruya cevap vermem gereken büyük gün (!) geldiğinde, kafamda bir cevap vardı. Hayatıma ünlü olarak devam etmek istemiyordum, gerekirse bu durumla ilgili ve bağlantılı her şeyi de hayatımdan çıkarmaya hazırdım, hálá da hazırım. Patronumun ‘Ünlüler Çiftliği’ni sun, sonra da yazılarına ve televizyon arkasındaki kariyerine devam et’ önerisi bana çok iyi geldi.

Çünkü kamera arkası kariyerim için, yazıdan vazgeçmem gerekmeyecekti. Haa derseniz ki ‘Bu yazıdan kaç kere daha okuyacağız’ işte bakın onun garantisi yok! Hayatın insanın karşısına neler çıkartacağı hiç belli olmuyor!

Bu yazıyı bitirdikten sonra, Hereke dağlarındaki çiftliklerine ulaşmaya çalışan, ‘ünlü çiftçilerimizin’ yanına gideceğim. Bu gece ilk çiftlik ağası seçilecek. İşin genel koordinatörü olarak ben en çok ‘Kimin önce evi terkedeceğini merak ediyorum.’ Bir de o bavulları nasıl taşıyacaklarını! Bana Hereke yolları gözüktü.

Anca giderim sağdan sağdan!

NASIL BÜYÜDÜM

Ben büyürken, fast food yoktu.