Nobel’i Erdoğan alsaydı

Haberi okuduğumda Çözüm Süreci’nin tarafları geldi aklıma. Ve neden tamama erdiremediğimiz...

Başarılsaydı, sonuca ulaştırılsaydı, o yılın Nobel Barış Ödülü’nü mutlaka Erdoğan alırdı.

İşte o zaman Öcalan’ın ve Kandil’in tepkisi ne olurdu, onu düşündüm.

Çatışmayı bitiriyoruz derken korkunç bir egolar savaşının ortasında bulmaz mıydık kendimizi?

***

Oysa Santos, kendisine Nobel getiren anlaşmayı Timochenko’yla birlikte imzalamıştı.

Masanın bir tarafında Kolombiya devleti vardıysa öbür tarafında da FARC vardı.

4 yıl o masada oturmayı başardılar ve 52 yıllık çatışma dönemini bitirecek bir çözümü kotardılar.

Gerçi küçük bir farkla referanduma takıldı ama ortada inkâr edilemeyecek bir başarı duruyor.

Fakat FARC lideri Timochenko, Nobel’i Santos’la paylaşmadığı için sitem etmiyor.

Fırsat bu fırsat masaya bir tekme de o atmıyor.

Barış iradesini koruyor.

“Nobel değil sadece barış istiyorum” diyebiliyor.

***

Haksız mıyım; ortalıkta cirit atan şu egolara bakın, kendilerinden başka bir dertleri varmış gibi görünüyor mu?

En başta Oslo görüşmelerini alın...

Paralel Yapı’nın şişkin egosuna kurban gitmedi mi?

Nobel’i Erdoğan’a yar etmemekten başka ne amacı olabilirdi, Oslo kayıtlarını sızdırıp görüşme masasını havaya uçurmanın?

Hadi paralel egoyu geçtik...

Kandil’deki bencil örgüt egosu olmasa, HDP’nin ve Öcalan’ın altındaki halıyı kim çekebilirdi?

Öcalan’ın da HDP’nin de karara yetkili olmadığını, Kandil’dekiler değil miydi bağıra çağıra kafalara vuran?

Kendilerini tek yetkili ilan ettiren, egolarının fena halde patlaması değilse neydi?

Kandil’deki terör karteli, egodan başka hangi sebeple yetki tekelini elinde toplayıp Öcalan’la bile paylaşmaya yanaşmamış olabilir?

***

Ha, tabii sadece Paralel ego ve örgüt egosu değil... Bir de Öcalan’ın dillere destan egosu var.

‘Önderlik’ dedikleri sorgulanamaz bir makamı temsil ediyor İmralı’da.

Ama kendi aralarında da ego çatışmaları yaşandığı için... Lafta ebedi lider gibi saygıda kusur etmedikleri Öcalan’ı, pratikte devre dışı bırakabiliyorlar.

Hem kandilli temennalar çekerek, reveranslar yaparak egosunu sürekli okşuyor... Hem de içinde bulunduğu özel koşullar nedeniyle pratikte kararın Öcalan’a değil kendilerine ait olduğunu söyleyebiliyorlar.

Soru şu: Kandan beslenen bu egolarla nasıl barış olacak?

***

PKK ile FARC’ın ‘ego’ farkı, birçok şeyi açıklıyor.

FARC lideri, Nobel komitesi tarafından görmezden gelinmeyi, yok sayılmayı içine sindirebiliyor.

Kandil’deki egolar sindirebilir miydi?

FARC lideri, ‘Nobel, Santos’un olsun, bana barış yeter’ diyebiliyor.

Bu egolar, barışı Nobel’e bin kere feda etmez miydi?

FARC lideri, ‘Beraber imzaladık, ödülü o aldı’ diye kıskançlık krizlerine girmiyor, bir tek kelime sitem dahi etmiyor.

Nobel kıskançlığı tek başına bu egoları çıldırtıp masayı devirtmez miydi?

FARC liderinde Nobel’in bile ayartamayacağı bir ego var.

Kandil’de ne arar o ego dedirtmezler miydi bize?

Uzatmaya gerek yok.

FARC’taki ego Kandil’de olsaydı, ego yarıştırmaya kalkmasalardı, Çözüm Süreci yarım kalmamış olurdu zaten.