Yasemin Boran: Özgürlüğe giden yol

Yasemin BORAN

Özgürleşmenin yolu, acı çekmekten geçiyor. Tıpkı Buda'nın 'dört yüce gerçek'inden biri olan acı çekmek; eşyaların, makinelerin, ihtirasların tutsağı olan insan için hiç de zor değil.

Zaten yetişkin olduğu andan itibaren bitip tükenmek bilmeyen istekler yüzünden sürekli acı çekerek yaşıyor. Ama özgürleşemiyor. Çünkü, neden acı çektiğini bilmiyor. Öğrendiği zaman da acı çekmeye devam edecek, fakat bu kez, özgürleşmek için...

Yani acıyı aşamayacak mıyız, sorusu şu an dudaklarınızın ucunda, biliyorum ve hemen cevaplıyorum.

Özgürlüğü yakaladığınız anda acılarınız da bitiyor. Fakat, bunu başarmak hiç de kolay değil. Çünkü öğrendiğimiz hayat, bizi öyle bir sınırlıyor, ki başka gerçekler olabileceğini düşünemez hale geliyoruz.

Nasıl düşüneceğimizi, nasıl bakacağımızı, neleri sevip neleri sevmeyeceğimizi hatta nasıl hissedeceğimizi bile öğrenmiş bulunduğumuz için başka türlüsünü düşünemeyiz bile! Çünkü, başka şeyler olabileceği bize öğretilmedi.

Bazen içimizde bir şeyler kıpırdıyor ve ne olduğunu sezer gibi oluyoruz ama ne olduğunu bir türlü anlayamıyoruz. Tabii bilmediğimiz şeyi anlatamıyoruz.

Bir gün sezgilerimizi ifade eden bir tarifle karşılaşıyoruz. İçimiz coşuyor, heyecanlanıyoruz. Sanki acılarımızın ilacı gibi hissediyoruz. Ama bu tanım yetmiyor. Belki biraz anlamamızı sağlıyor. Bu bile çok önemli bir aşama.

En azından iç sıkıntısı yaratan sezgilerimize bir ifade bulmuş olduk.

Belki daha fazlasını da bulabiliriz. Hemen umutlanıyoruz ve aramaya başlıyoruz.

Aslında biraz da düşünmeye başlasak çok daha iyi olacak. Başka şeyleri görmemizi engelleyen kalın perdenin ucundan tutup kenara kaldırmayı başaramaz mıyız?

Elbette başarabiliriz. Onu oraya koyduğumuz gibi kaldırabiliriz.

Yeter ki, düşünelim. Düşünmeye başladığımız zaman farkına varmaya başlayacağız.

Bizi engelleyenin ne olduğunu anlayacağız. Izdırabımızın kaynağını çözeceğiz. Neden acı çektiğimizi bileceğiz.

İşte ondan sonra özgürleşeceğiz diyorum, Yasemin'ce...