Gaziantepspor; anılarımızın takımı

Havaalanında sıralanmış özel uçakları bulunan şehrin takımı, Bolu’ya otobüsle gitti. Bitmedi, üç tıp fakültesi olan şehrin takımı, sahaya çıkacak tek bir doktor bulamadığı için cezalar alıyor.

Sahaya gelince, henüz otuzuncu saniyede yenen bir gol, yine de başa baş oynayan bir takım, kaçırılan beraberlik fırsatları ve bu defa da karşımıza 2-0 olarak çıkan mağlubiyet. Dilimizde, “Gaziantepspor’un olmasa da bu çocukların geleceği olabilir belki” diyen yoksul bir teselli.

Şimdi değeri parayla ölçenler, dünyayı kağıtta rakam sayanlar ve elbette futbolu bir puan tablosu olarak okuyanlar sanacaklar ki; Gaziantepspor yok oldu.

Oysa şiirler vardır ilk gençlikten yadigar. Yıllarca okunmasa da yeri geldiğinde dudaktan dökülen, yürekten çağlayan şiirler. İşte onlar gibi, Gaziantepspor da yaşayacak bizde ve bizimle.

Hani kahır sözleri vardır yerinde ve zamanında söylendiğinde; bir kuş kadar zarif, bir atasözü gibi derin. İşte Gaziantepspor da öyle kalacak dilimizde. Gülümsemeyle saklanan ağlama isteği gibi, en saklımızda saplanmış yaşayacak.

Sıradan hayatları, içli birer hikayeye dönüştüren yaşanmışlıklar vardır. Gaziantepspor da, onlar gibi yaşayacak bizde ve biraz da bizi yaşatacak.

Artık ismi bir mezar taşına kazınmış olsa da elleri hiç unutulmayanlar vardır. Onlar gibi yaşayacak bizimle. İhtimalsiz olsa da tüm ihtimallerden çok sevilenler vardır. Gaziantepspor da, işte öyle yaşayacak bizde.

Görüyoruz, Gaziantepspor artık bu ligin takımı değil.
Daha ağırı, biliyoruz ve yaşıyoruz Gaziantepspor artık bu şehrin takımı değil.
Ama olsun, futbol, başarı, gol vesaire hepsi birer bahane.
Gaziantepspor anılarımızın takımı ve bizler “anılarımızın taraftarıyız.”