Keşke bir Icardimiz olsaydı
İlk 11’ler geldiğinde Stefan Kuntz, kendisini eleştirmek isteyenlere iki önemli sav vermişti.
Sol bekte Cenk Özkaçar, ön tarafta ise Barış Alper sahadaydı. Sakatlıklar olmasa aslında yerleri belli olan iki mevkinin tercihleri, maçın gidişatını etkileyebilecek nitelikteydi.
İLK 45'TE İYİ OYNADIK AMA
Başlama düdüğüyle birlikte ağırlığımızı hissettirdik. Son vuruşlar dışında iyi de bir 45 oynadık. Cenk’i biraz geride tutup Cengiz-Zeki bağlantısını sıkça kullandık. Barış Alper’in koşularıyla 5’li savunmayı dağıtmayı başardık. Hakan’ın uzun pas dağıtımıyla oyunu hızlandırdık. Kerem Aktürkoğlu’nun klasikleşen ceza sahası pasları ve koşularıyla da tehlike yarattık. Ancak yakaladığımızı atamadık. Hem Barış hem Kerem, sanırım dün gece sahada bir İcardi olmasını çok isterlerdi. Ne yazık ki soyunma odasından dönüşte kalemizde golü gördük. Hatalar silsilesi Zeki’nin rakibi kaçırmasıyla başladı. Kerem kademeye gelmeyince boşta kalan Dashyan, Cenk’in uzaklaştıramadığı topu iyi değerlendirdi.
BİZİM İÇİN TAMAMEN KAOS
Kalan bölüm, bizim için tamamen kaos. Ne sahadaki organizasyondan ne de ilk yarıdaki bireysel performanslardan eser kaldı. Panik, sorumluluktan kaçma ve yerini kaybetme başladı. Kuntz, tüm riskleri alarak 80. dakikada değişiklik haklarını tamamladı. Son değişikliğimiz, belki de ilki olması gereken Bertuğ Yıldırım oldu. Nitekim Bertuğ, maç boyunca aradığımız son vuruşu yaparak beraberliği getirdi. Büyük ümitlerle başlayan Eskişehir akşamı, oyuncu tercihi tartışmaları ve bol bol hayal kırıklığı ile sona erdi.
