Şarkılara övgü

Taksi şoförü pencereyi açmayın diye tembihlemişti ama bu şarkı çalarken, kapalı bir yerde durmam olanaksızdı.
Gnarls Barkley uysal bir deli gibi bağırıyordu: Does that make me crazy? (Bu beni deli mi yapar?) Gecenin yarısıydı, trafik vardı, yağmur vardı. Rüzgar saçlarımı uçururken bu şarkının çaldığı bir dünya, evet beni deli yapardı.
Her şey deliceydi zaten. Sen deliydin. Ama seni sevdiğim için ben de deli olmuş oluyorum. Bin altı yüz küsur kilometre hızla dönen bir kürenin üzerinde hızla savrulurken, kim aklını başına almaktan bahsedebilir?

* * *

Adam sonra bu yetmezmiş gibi, Etta James’den “At Last” çaldı. “Nihayet” diye seslendi geçmişten bir ses, “Nihayet aşkı buldum. Benim de gökyüzüm mavi, benim de bir şarkım var...”
Bu şarkıyı ilk kez duyuyordum ve içime biri dikiyordu sanki. Duygularım yatılı bir okuldaydı da gece gece bir mürebbiye hepsini uyandırıyor gibiydi. Sarhoş olmayı aklına getiren biri değilim ama o an, bu iki şarkı sonrası, taksiden inip en yakın bara girip bir erkek gibi kafayı çekmek, sonra da bir kadın gibi dans etmek ve ağlamak istedim.
Hayatı çok kutladığımda ağlamak istiyorum. Bütün şarkıların hikayemde denk geldikleri duraklarda tek tek inip dolaşmak istiyorum. Şarkılar olmasaydı, hiçbir şey olmazdı.

* * *

Adam durmuyordu. Edip Cansever’in şiirindeki gibi ‘Adam ha babam koyuyordu’. Bu iç paralayıcı şarkılar geçidi, kendi gözümde her yaşadığımı kahramanlaştırıyordu.
Şarkıların bunu yapma gücü var. Seni alır, gökdelenlerin tepesine koyar, sonra kanat da verir, parlament mavisi de verir, aşağı da iter. Bazıları inanılmaz güçtedirler. Bir vahiy gibidirler.

* * *

Onlar olmasaydı ellerimizi havalara kaldırıp zıplamaz, sevgiliye sarılıp sallanmaz, boğazımıza takılan hüzün düğümlerini açamazdık.
Şarkılar olmasaydı, hepimizin düpedüz deli olduğu saklı kalırdı.
Aşıklar nihayete vardığında müziksiz kalırdı.
Ve kim bilir ne kurak olurdu gözler.