Onun yerine ben utandım

Bu sözler Yılmaz Erdoğan'a ait. Bakınız, bu ayki Elele Dergisi. Şencan Güleryüz röportajı, sayfa 36-40. Dün de Hürriyet, bu röportajdan alıntı yaptı. Ve şöyle bir başlık attı: ‘‘Ancak bakire bir kıza aşık olursam evlenirim.’’ Eminim Yılmaz Erdoğan, ‘‘Hayır, ben öyle demedim, bana düşmanlık yapmışlar, çarpıtmışlar’’ diyecek. Çünkü itici bir başlık. Biraz gülünç duruyor. Hepimizin saygı duyduğu bir adama hiç yakışmıyor. Peki ne yapacak? Ben size söyleyeyim: ‘‘Kuş beyinliler o koskaca röportajdan bu anlamı çıkarmış’’ diyecek. Bu çok sık karşılaşılan bir durum. Gazetelerin, haberleri olduğundan farklı bir şekilde sunma repütasyonları var bu ülkede; bir yazı, bir röportaj, bir dergide olduğu gibi salon salomanje kullanılamadığı için, yer yok çünkü, en can alıcı kısmı kullanılıyor, röportajı veren kişi de, ‘‘Ben öyle bir şey söyler miyim? Kafalarına göre yazıyorlar, beni yıpratmaya çalışıyorlar’’ diyor. Ama ben üşünmedim bir Elele aldım, yazıya da bu yüzden Elele'de verdiği cevapla başladım. Hürriyet'in attığı başlık doğru yani. Bir anlam kayması yok. Baba şart koşuyor: ‘‘Ancak bakire bir kız olursa evlenirim.’’ Dikkatinizi çekerim, ‘‘Aşık olursam evlenmek isterim’’ demiyor. ‘‘Beni anlayan bir kadına aşık olursam evlenmek isterim’’ demiyor, ‘‘Güvenebileceğim bir kadına aşık olursam evlenmek isterim’’ demiyor. Evet, kendini bir çıkmazda hissediyor (doğrudur da, eminim hayatı zordur, Elele'deki röportajda bunu çok güzel anlatıyor) yaşadığı bu hayat biçimden sıkılmış, yılmış, aynı mekanlar, aynı insanlar, aynı yüz biçimleri ona böğğğğ gelmiş, depresyona girmiş. Çıkacak ama nasıl çıkacak? Eline, bedenine erkek eli değmemiş bir kızla evlenerek. O kız kendisini bu alemden kurtaracak! Şartı bu yani. Ne diyeyim? Talihsiz bir iç dökme olmuş. Umarım öyledir. İnanıyorsa bu söylediklerine daha da fena çünkü. Diyeceğim ben onun yerine, hayatına girmiş bütün kadınlar yerine ve en önemlisi kızı yerine utandım. Ve içimden (hayır dışımdan) şöyle dedim: Yakışıyor mu yani Yılmaz Erdoğan'ın zekasına birikimine?


Helal olsun Sadık


İnsanın kendi eliyle kendisine gelecek inşa etmesi böyle bir şey işte. Bu yıl Türkiye'den Harvard Üniversitesi'ne tam burslu olarak kabul edilen bir tek kişi var: C. Sadık Gençoğlan. Kendisini tebrik ediyorum. Ve kocaman sarılıyorum. Afferin be. Afferin. Tarsus Amerikan Lisesi mezunu bu genç adam, öyle hali vakti yerinde olan bir ailenin çocuğu da değil. Liseyi de burslu okumuş. Yani ne yaptıysa kendi yapmış. Öyle ilişkiler, bağlantılar devreye girmemiş. Üstelik Harvard sadece Sadık'ın okuldaki başarısıyla, notlarıyla, puanlarıyla değil; her türlü etkinliğe katılan son derece aktif bir öğrenci olmasıyla da ilgilenmiş. Amerika'nın değil dünyanın en parlaklarını topluyor bu okul. Yani boru değil! Ben de TAC mezunu olduğum için ayrıca gurur duyuyorum. Adana'ya gittiğimde bu parlak genç adamla tanışmak istiyorum. Tamam mı Sadık? İlk röportajını bana verir misin?


Vefat ve teşekkür ilanları

Ölüm ilanlarına hep bakarım. Dün ölüm ilanlarının yanı sıra, bir teşekkür ilanı da çaptı gözüme. Daha doğrusu vefat dolayısıyla acı paylaşan, teselli eden, cenaze törenine katılan, çeşitli kurum ve kuruluşlara bağışta bulunan, telefon, telgraf, faks mektupla baş sağlığı mesajı yollayan mühim şahsiyetler adına verilmiş kocaman bir ilan. Daha doğrusu ilanlar. Çünkü farklı gazetelerde de vardı. Neredeyse bu ülkenin bütün siyasetçilerine teşekkür edilmiş. Cumhurbaşkanı'ndan başlıyor, Meclis Başkanı, Başbakan, Devlet Bakanı, Kültür Bakanı, müsteşarlar, genel müdürler, parti başkanları, valiler, belediye başkanları, kimi ararsanız ismi vardı orada. Allah rahmet eylesin tabii. Ateş düştüğü yeri yakıyor. Eminim yaşadıkları acı çok büyüktür. Ama gerçekten böyle ilanlar vermek gerekiyor mu? Acısı olanlara iyi geliyorsa diyeceğim bir şey yok ama ben çok anlayamıyorum...