Masadaki harekát

Bir askeri operasyon başlatıyorsanız, her türlü seçeneği de masaya koyarsınız tabii ki.

Ama operasyona ne kadar büyük bir destek sağlarsanız, harekat alanınızın o oranda kısıtlandığı da bir gerçek.

Irak hükümetinin desteği, ABD’nin sağladığı istihbarat ile başlayan bu operasyonun sınırı dün olduğu gibi yarın da bu ittifak ile belirlenecek.

O zaman Irak’a kara harekátını da gündeme getirmenin iki nedeni olabilir.

İlki, Türkiye’nin Kuzey Irak’a girmesi ve burada belli bir bölgeyi kontrolü altına alması yönünde yeni bir durum ortaya çıkmıştır.

Sadece Irak Kürt Yönetimi ile değil, sadece Irak hükümetiyle değil ama tüm bölgeyle ilişkileri ciddi biçimde tehlikeye sokacak olan böyle bir senaryoyu aklı başında kimsenin masaya koyacağını düşünmüyorum.

ABD ile askeri ilişkilerin böylesine derinleştiği bir dönemde, Irak’ın geleceğiyle ilgili ortak bir zemin yakalanmışken, Kerkük konusunda Kürtler-Araplar ve Türkmenler arasında dengeli bir çözüm arayışı başlamışken, böyle bir girişim olsa olsa, bu dengeleri altüst etmeyecek bir çerçeve ile sınırlı olabilir.

* * *

İKİNCİ neden ise AKP’nin bu çıkışları bir iç politika unsuru olarak zaman zaman gündeme taşıması.

Bu, bazı kesimlerin gazını almaya yarayan ama toplumda intikam duygusunu derinleştiren kötü bir taktik.

Üstelik de caydırıcılığı filan da yok.

AKP Hükümeti, beş yıllık ilk döneminde olduğu gibi, bu ikinci iktidar döneminde de terörle mücadeleyi askere havale etti.

Evet, Türkiye’de hiçbir hükümet bu sorunun çözümüne ortak olmaya yanaşmadı.

Tamam kimi zaman güvenlik sorunlarına sivil çözüm arayışlarının karşısına militarizm dikildi.

Ama kimi zaman da siyasi iktidar, hiçbir şey yapmamak için bu gerekçenin arkasına sığında.

AKP’nin de yaptığı gibi.

Hükümet türban meselesini, en sonunda bir sınıf mücadelesine dönüştürmeyi başarmakta gösterdiği cesareti bu konuda göstermek istemedi mesela.

* * *

TERÖRLE mücadelenin askere terk edilmesi siyaset açısından büyük kolaylık.

Ne muhalefet hesap soruyor, ne iktidar hesap veriyor.

Hükümetten başka kime sorulacak "Ne oldu?" diye. Hükümetten başka kim anlatacak olan biteni?

İspanya ve İrlanda örneklerinin incelendiği haberleri geliyor. En azından bir hareketlenme olduğu anlaşılıyor ama o kadar uzağa gitmeye gerek var mı? Her ülke kendi somut durumuna uygun çözümler üretir. O da, kendi insanlarını dinlemekle başlar. Her yerde olduğu gibi.