Kutlukhan Perker: Ece, yandaş kanalda bir hafta dayanamazdı

Hikâyelerinizde kendi yaşadıklarınız geniş yer tutuyor. Ece karakterini oluştururken çevrenizdeki hangi gazetecilerden etkilendiniz?
Penguen’de çizdiğim ‘Öyle Bir Geçer Zaman ki’de kendi yaşadıklarımdan ya da gözlemlerimden yola çıkıyorum ama Ece’de durum farklı. Çünkü bir kere bir kadın karakteri yazıp çiziyorum. Bu durumda gözlemler ve tespitler daha çok yer tutuyor. Ece’yi model olarak aldığım kadın gazetecilere gelince, 2000’lerin sonlarına doğru Sabah gazetesinin hafta sonu eklerinde müthiş bir kadın gazeteci kadrosu vardı, eşim Aslı Perker, Mehveş Evin, Mutlu Tönbekici, Sibel Arna, Elif Ergu gibi. Bu kadınların hepsi çok cevval gazeteciler olmasının yanı sıra çok güzel ve dikkat çekici kadınlardır. Dolayısıyla gazetenin hafta sonu ekleri bir modellik ajansıyla Reuters Haber Ajansı arasında bir yerlerde gibiydi. Ece, Türk basınına daha önce hiçbir yerde görülmemiş o enerji ve sinerjiyi getiren bu kadınların ve o kadronun bir karışımıdır.

Ece konuşmalarının içinde mutlaka İngilizce cümleler geçiriyor. Bu gazetecilerin entelektüel görünme kompleksi mi?
Entelektüel görünme isteği bir kompleks olarak algılanmamalı. İngilizce ya da Fransızca kelimeler kullanarak konuşmak da illaki eleştirilecek ya da ayıplanacak bir durum değil. Çünkü zaten bütün insanlar bu kelimeleri kullanıyor günlük hayatımızda. Bazılarımız daha fazla yabancı kelime biliyor ve bunları günlük konuşmaya yedirebiliyoruz. Yoksa herkes bir işe girerken ‘CV’ yazıyor, kahvesini ‘grande’ içiyor, toplantıda ‘brief’ alıp veriyor, notlarını ‘check’ ediyor, vesaire. Ece’nin İngilizce kelimeleri sıklıkla kullanmasının nedeni yurtdışında gazetecilik okumuş olması.

Muhalif bir kanalda mı yoksa yandaş bir kanalda mı gazetecilik yapıyor?
Yandaş bir kanalda Ece bir hafta bile dayanamazdı. Ya da oradakiler Ece’ye dayanamazlardı. Orta yolu bulmaya çalışan büyük bir medya grubuna ait haber kanalında çalışıyor.

Gün gelir Ece’den kayyum olur mu?
Bir gün gelir de Babylon’a ya da İKSV’ye falan kayyum atanırsa olabilir ancak. Ama böyle sürreal bir senaryoda Ece kayyum atandığı haberini, muhtemelen Babylon’un önünde arkadaşlarıyla birlikte bu durumu protesto ederken alacaktır. Ve ilk tepkisi de şu olur: “What the f---!”

Birçok yere aynı anda çizim yapıyorsunuz. Diken, Kelebek, BBC Türkçe... Bütün bu karakterleri ve hikâyeleri nasıl birbirinden ayırıyorsunuz?
Profesyonel çizerliğe başladığım günden beri benzer bir çalışma disiplini sürdürüyorum. The New York Times Op-Ed sayfasının 2000’li yıllardaki art direktörü Brian Rea benim The New York Times, Mad, Heavy Metal ve The New Yorker gibi birbirinden tamamen farklı yayınlarda çizebilmiş dünyadaki tek çizer olduğumu söylemişti. Bunun altındaki sır sanırım şu: Bir çizerin daha iyi bir çizer olabilmesi için başka çizerlere ihtiyacı vardır. Bu müzisyenler için de geçerlidir, sinemacılar için de. Dünyada o kadar güzel çizgiler çiziliyor, o kadar güzel hikâyeler yazılıyor ki ben de her biriyle tekrar yenileniyor ve heyecanlanıyorum. Üretken olabilmek için gereken ilk şey entelektüel iştahtır.

Diken ve BBC Türkçe’deki çizimleriniz Ece’ye göre daha muhalif. Türkiye’nin içinde bulunduğu süreç size ve çizimlere nasıl yön veriyor?
Biraz evvel söylediğim gibi, editoryal karikatürler yapısı itibariyle daha sert olur çünkü yaşanan sert siyasi gelişmelerin yorumlarıdır. Ece’nin asıl amacı ise insanları pazar günü eğlendirmek.

Çizip yayımlayamadığınız bir şey var mı?
Editör ve genel yayın yönetmenleri yaptığınız karikatürleri veto edebilir ve anlayışla karşılamak gerekir. The New York Times için yaptığım ve editörlerden son anda geri dönen ve tekrar çizmem gereken işler de oldu. The New York Times’da oluyorsa burada neden olmasın?

BBC Türkçe için çizdiğiniz Cem Küçük karikatürü ses getirdi... Ahmet Hakan’a ithafen “İstersek seni de sinek gibi ezeriz. Bugüne kadar merhamet ettik de hayatta kalabiliyorsun” sözlerini Küçük’ü klozet üzerinde çizerek gösterdiniz. Nereden aklınıza geldi bu fikir?
O sözler bir gazete makalesinde yer aldığı için böyle bir yorum yaptım. Artık üslup bozulup, estetik de kaybolduğu için bu tür bir köşe yazısı normal karşılanmaya başladı. Farklı fikirlerdeki yazarlar tartışabilir hatta fikren kapışabilir de. Türk basını Nâzım Hikmet-Peyami Safa arasındaki kavgayı da gördü. Ama Ahmet Hakan’a bir köşe yazısıyla ölüm tehdidinde bulunulması bir ilktir. Ve umarım son olur.

Sizin korktuğunuz veya kendinizi sansürlediğiniz oluyor mu?
Otosansürü herkes yapar. Sadece hükümet veya başka güç sahiplerinden çekinip korktuğunuz için değil, bazen yazıp çizdiklerinizi annenizin okuyacağını düşünerek bile daha dikkatli davranabilirsiniz.