Haftada bir gün olsun...

Beton şehrin demir kapılarını çarpıp çıkarım.

Gürültüler, patırtılar, sözler biter.

Kulaklarıma sazlıkların ıslığı gelir, bastonunu kaybetmiş bir ámá gibi sağı-solu yoklar, taşı-toprağı ararım.

Gözlerimi kapatırım, göz kapaklarımdaki gölün kıyısına otururum, dalgalar gelir-gider.

Bir karabatak olurum.

Biraz önce Bala tepelerinde kalmış tek fıstık çamıydım, biraz sonra karda aç kalmış tavşan olacağım, biliyorum.

Turna olup Nil Deltası’na uçarım akşama.

*

Hafta sonu geldi mi kimse beni tutamaz.

Kulaklarım politikayı, diplomasiyi, ekonomiyi, kısaca insana dair ne varsa duymaz olur.

Sultan Sazlığı oluyorum bazen, bedenimde derin acılar var.

Gediz Deltası olurum, göğsümde derin sancılar.

Göç kuşları ile gidememiş, kanadı kırık leylek olurum.

Çok geçmez, kendimi sincap bulurum.

Bir fıstık ağacına tünemiş...

*

Hafta sonu geldi mi duramam.

Dün Bahçeşehir’de barınağa kapatılmış köpektim, meğer belediye veterinerinin öldürme ekibiymiş görüp kuyruk salladığım insanlar.

Dursunlar diye yalvardım.

Beni vurdular...

Burgazada’da zehirli yemek verdiler bana geçen hafta.

Eskişehir’de başımı okşadılar merhametli ablalar.

Kedi oldum sabaha karşı.

Canlıları sevmeyen 14 numaradakiler istemiyorlar, bodrum katında gizlenirim sandım.

Kapıcı yavrularımı attı.

Bütün gece ağladım.

*

Hafta sonu geldi mi başımı alıp giderim.

Hiç olmazsa bir gün olsun beton şehrin demir kapılarını çarpıp çıkarım, göl olurum, ırmak olurum, diken olurum, balık olurum istesem.

Toprak olurum, taş olurum.

Ama bari bir gün, insan olmak istemem...