Osmanlıdan koparıp Araplara kurdurdukları devletçiklere hiçbir zaman gerçek devlet gözüyle bakmadılar. Zaten onların da devlet olma gibi bir dertleri olmadı.
Emperyalistlerin mabatlarına kene gibi yapışıp, alçak sürünmeyi yeğlediler ve işin tuhafı bu durumu devlet olmak zannettiler. Bir avuç İsrailliye yenilmenin zilleti içinde yaşadılar. Sonunda, kendilerine göre kurtuluşu nerede buldular dersiniz?
İsrail’le ittifak yapıp, Filistinlileri inkâr etmekle kurtuluşa ereceklerini zannettiler (İbrahimi antlaşmalar).
Halbuki daha sıra Filistin’e gelmeden birçoğunun tacı-tahtı başlarına yıkıldı, ülkeleri paramparça edildi.
Artık ne Saddam’ın Irak’ından ne Kaddafi’nin Libya’sından ne de Hafız Esed’in Suriye’sinden, devlet olarak bahsedilemiyor. Zira her birinin yerinde yeller esiyor!
Paramparça ettikleri bu devletçiklerde, yine kendilerinin kurup, geliştirdikleri terör örgütleri kol geziyor.
Vaktiyle Arapların böğrüne hançer misali sapladıkları İsrail devleti, emperyalistlerin gökte arayıp yerde buldukları bir maniveladır. Onu bir maden gibi işletip; kazan-kazan metoduyla emellerini gerçekleştiriyorlar.
Artık İsrail mi Batılıları kullanıyor, Batılılar mı İsrail’i kullanıyor; daha açık ifadesiyle bu bilek güreşinden kimlerin galip çıkacağı şimdilik meçhul.
Dışarıdaki malum düşmanlar da bu içimizdekilerden güç-kuvvet ve cesaret alarak melanetlerini icra edebiliyorlar.
Attilâ İlhan vaktiyle “Bu ülkede yaşayan hainlerin oranı % 10 mesabesindedir” deyince hem hop oturup hop kalkmış hem de doğrusu bu kadar büyük bir oranı çok abartılı bulmuştuk.
Meğerse az bile söylemiş!
Sınır ötesinden şehit haberi geldikçe sevinenler var ve üstelik alçakça bu yaklaşımlarını gizlemeden söyleyebiliyorlar.
Dikkat ediyoruz da bu ülkenin hainleri hep okumuş, yazmış, kariyer yapmış ya da üst düzey görevlerde bulunmuş anlı-sanlı bürokratlardan çıkıyor.
Ne zaman bir şehit haberi gelse kendilerini ve hadlerini bilmez birileri derhal terör uzmanı kesiliveriyorlar. Utanmadan o televizyon senin, bu televizyon benim diyerek ellerindeki sopalarla ekranlarda arzı endam ediyorlar.
Kırk yıldır o bölgeleri hallaç pamuğu gibi atan, her karış toprağında ter döken ve dağlardaki tüm mağaraları teröristlere dar eden kurmay aklı bilmiyor da bu hadsizler biliyor; öyle mi?
Bu denli nadanlar arasında bir de önceki asırdan kalmış asker eskileri var; onlar da
Aziz şehitlerimize engin mağfiretler ile yaralılarımıza acil şifalar diliyoruz.
Coğrafya kaderdir diye boşuna dememişler. Zira bu coğrafyanın asırlara baliğ olan kaderi ta Osmanlı’nın gününden beri terörle boğuşmaktır. O gün de mahut terör örgütlerinin (Bulgar, Rum, Sırp, Makedon çeteleri, Taşnak ve Hınçak-Ermeni terör örgütleri vb.) arkasında emperyalist güçler vardı; bugün de PKK/YPG/PYD, DEAŞ, FETÖ, DHKP-C vb. gibi envai çeşit terör örgütlerinin arkasında aynı emperyalist güçler var.
Bir farkla dünkü düşmanlarımız karşımızda idi, bugünküler ise ‘dost ve müttefik-NATO’ görünmek suretiyle içimizdeler.
Dünküler de bize karşı el ele vermişlerdi, bugünküler de.
Bunca düşmanı bir araya getiren, bizdeki ‘tılsım’ın ne olduğunu biliyor musunuz?
Bunca düşmanın uykularını kaçıran ve her geceki rüyalarından korkuyla kalkmalarına sebep olan nedir biliyor musunuz?
Türkün şahlanışı ve tam bağımsız Türkiye!
Onların istedikleri tek şey; Türk asla güçlü olmasın ve Türkiye ilelebet bağımsız olmasın!
Yani demek istiyorlar ki, AK Parti iktidarlarından önceki yıllarda Türkiye’nin ekseni sağlamdı, güvenlikliydi; AK Parti’nin politikaları yüzünden ülkemiz eksenini kaybetti ve dolayısıyla güvensiz bir ülke halini geldi.
Bir kere; AK Parti iktidarlarından önce Türkiye’nin kendi ekseni yoktu; zira ABD eksenli bir dünyanın ‘zoraki’ uydusu yapılmıştı. Bu durum, 1945 yılından beri devam etmekteydi.
Gelip geçen onca sivil ve askeri yönetimlerin hiç birisi, bu sargıdan çıkmadı/çıkamadı.
Adnan Menderes, Türkiye’yi ‘Küçük Amerika’ yapacaktı, çok geçmeden kazın ayağının öyle olmadığını gördü. ABD’den istediği krediyi alamayınca Sovyet Rusya’ya yöneldi. Ve tabiatıyla son gidişi oldu; iktidarı başına yıkıldı ve dar ağacında sallandırıldı.
Suçu, ABD yörüngesinden, bir anlığına çıkmaya teşebbüs etmekti.
Menderes’le başlayan bu trajik serüven, gelip geçen tüm başbakanlar boyunca devam etmiştir. İnönü, Demirel, Ecevit, Erbakan, Özal, Çiller ve Erdoğan ABD’ye rağmen yapmak istedikleri karşısında bedel ödemek zorunda kalmış ve hemen hepsi iktidardan uzaklaştırılmışlardır.
ABD’ye göre Türkiye’nin en güzel yönetimi, kendilerinin ‘Bizim çocuklar başardı’ dedikleri askeri darbe yönetimleridir. Zira bir tek General Kenan Evren’le, tüm bir ülke, bütün kurum ve kuruluşlarıyla sütliman bir şekilde idare edilmektedir.
Tüm bu başbakanlar arasında, en çetin ceviz çıkan ve en uzun süre ABD’ye direnebilen başbakan/cumhurbaşkanı Erdoğan oldu. Erdoğan’a karşı da onca darbe teşebbüsü yapıldı ve sayısız suikastlar düzenlendi.
Genç, dinamik, mesaisinde gecesi gündüzü olmayan, işinin ehli, halkın adamı olan Sayın Murat Kurum İstanbul için ‘acil’ kaydıyla aranan kandı ve o kan, nihayet bulundu.
Malum, İstanbul’umuz kelimenin tam anlamıyla ‘fetret devri’ni yaşadı; koca beş yıl boşa harcandı. Halbuki bu mega kentin bir saniye boşa geçirecek zamanı olmamalı.
İstanbul’un başına kâbus gibi çöken Ekrem İmamoğlu, göreve geldiği günden beri, İstanbul’un sorunlarının dışında her işle ilgilendi; kendi partisinin genel başkanını değiştirdi ve oraya emanetçi bir genel başkan getirtti.
Bir gün olsun İstanbul Büyükşehir Başkanlığı makamını benimsemedi, felaket anlarında bile İstanbulluları yüzüstü bıraktı. Millet, karla tipiyle ölümle boğuşurken o, yabancı bir ülkenin sefiriyle Boğaz’da balık sefasındaydı. İstanbul doğal felaketi yaşarken o, Bodrum’da tatildeydi ve lütfedip tatilini kesip, şehre dönmedi, adeta İstanbullulara ‘Ne haliniz varsa görün!’ demek istedi.
İstanbul’a değil yeni bir proje yapmak, AK Parti döneminde başlamış projeleri bile durdurdu; devam eden metro inşaatlarının girişlerini molozlarla doldurdu.
İstanbul’un en hayati konusu olan ve halkı can ve mal güvenliği bakımından direkt ilgilendiren kentsel dönüşüm projelerini ise, ‘Rantsal dönüşüm’ diyerek engelledi.
Ekrem İmamoğlu’na rağmen kentsel dönüşüm projeleri gerçekleştiren AK Partili ilçe başkanlarını mahkemeye verdi.
İstanbul’a hizmet yerine, İstanbul’a yapılmak istenen hizmetleri engellemek için çırpındı. Ona rağmen AK Partili ilçe belediyeleri Büyükşehirden çok daha fazla kentsel dönüşüm gerçekleştirdi.
Varlığına tahammül edemedikleri Osmanlıyı, birlik olup yok ettiler. Belli ki, Osmanlının külleri üzerinde kurulan Türkiye’ye de rahat yüzü göstermeyecekler.
Zira Türkiye Devleti kurulduğu günden beri, düşmanların hedef tahtasındadır. Açıktan, mertçe savaşmayı göze alamadıkları Türkiye ile örtülü savaşı yeğlediler ve bunun için de ellerinden geleni artlarına koymuyorlar.
Türkiye’ye karşı olmalarının sebebi, Türklerin tarihidir, tarihteki rolleridir.
Zira bütün dünya çok iyi bilmektedir ki, Türkler haksızlık karşısında susmaz, susamaz; imanlarından aldığı güçle hakkı tutar kaldırır ve haykırırlar. Gücü oranında ya fiili olarak müdahale eder (ve hesabının sorar) ya diliyle kınayıp lanetler ya da kalbiyle buğzeder (nefret eder).
Diğer bir deyişle Türk’ün tarihteki misyonu, Yunus Emre’nin şiirlerinde vurgu yaptığı Molla Kasım rolüdür. ‘Kasım’ taksim eden, adaleti sağlayan, haklının hakkını teslim eden, haksıza haddini bildiren...
Bu durumun da olamazsa olmaz şartı güçlü olmaktır. Zira kuralı güçlü olan koyar ve uygular.
Şu anda dünya üzerindeki güçlüler, emperyalistler olup koydukları kuralları istedikleri gibi eğip bükmekte, isterlerse uymakta istemezlerse uymamaktadırlar. Bu halin tipik örneği de BMGK’nın yapısı ve yetkileridir. Bütün dünya ülkelerinin ‘evet’ dediğine, BMGK üyesi bir tek ülke ‘hayır’ derse, o bir tek ülkenin dediği oluyor.
Bu denli kurt taksiminin önüne geçebilmenin yegâne yolu güçlü olmaktan geçiyor.
Onların arasında bulunan Osmanlı Devleti (Devlet-i Âliyye) adaleti temsil etmesi yönüyle, denge unsuru idi.
Osmanlı’nın inkırazından (çökme-dağılma) sonra meydan yeri, sömürgeci sırtlanlara ve çakallara kaldı. Dolayısıyla devlet aklı da sırra kadem bastı!
Ondan sonra, 2. bir cihan savaşı yapılmasına rağmen, dünyaya huzur gelmedi; gelmez de. Nasıl gelsin ki, gidilen yol, takip edilen siyaset ‘parçala, yönet ve yut!’ yönündedir.
Başta ABD olmak üzere tüm emperyal güçler, dünyayı ‘kontrollü kaos’ yöntemiyle yönetmektedirler. Şairin, yerinde ifade ettiği gibi: ‘Böyle gecenin, hayır umulur mu sabahında?’
Ama görünen o ki, çıkartılan kaoslar, kontrolden çıkacağa benziyor. Bu durumun tipik örneğini İsrail’in Gazze’ye olan soykırımında görmekteyiz. Kana susamış Netanyahu, boğulacağı kanda, önce bölge insanını ve bilahare de tüm insanlığı boğmak istiyor!
Bundan dolayı da dur durak bilmiyor ve daha önemlisi, savaşı bölgeye yayarak Üçüncü Dünya Savaşı’nın fitilini ateşlemek istiyor.
İsrail’in, Lübnan’ın başkenti Beyrut’a saldırıp oradaki HAMAS mensuplarını öldürmesi olayı, orada hâkim olan Hizbullah’a rağmen yapıldı. Havadan yapılan bu operasyonla hem Hizbullah örgütü hem Lübnan hükümeti ve hem de İran tahrik edildi ve edilmeye devam ediliyor.
Nitekim Netanyahu, Lübnan’ın savaşa girmesini dört gözle beklemektedir.
Zira bu ülke yolda bulunmadı. Her karış toprağı şehit kanıyla yoğrulmuş bu aziz vatanda, hiç kimse bu ülkenin dinamikleriyle oynayamaz; milli birliği ve bütünlüğü bozucu sözleri edemez, eylemde bulunamaz.
Bu ülke 40 yıldır terörle boğuşuyor; varını yoğunu terörle mücadelede harcıyor.
Başta PKK olmak üzere, boğuşmakta olduğumuz tüm terör örgütleri gerçekte buzdağının görünen kısmı; asıl savaşı, bu örgütlerin hamileri olan sözde dost ve müttefik ülkelerle yapmaktayız.
Bunların başında da ABD, İngiltere, Almanya ve Fransa gelmektedir.
Dikkat edilirse, düşman asıl gücünü içimizdeki dağınıklıktan; kimilerinin aymazlığından kimilerinin de bilerek veya bilmeyerek hainliğinden almaktadır.
Kurucu parti olmakla övünen şu CHP’nin aymazlığına bakar mısınız? Üç-beş belediye başkanlığı elde etmek için terör örgütünün Meclis’teki uzantısıyla gizli pazarlıklara girişiyor.
Tezkerelere ‘hayır’ diyor ve bütün partilerin terörü kınayan ortak bildirisine bölücü parti ile birlikte imza atmıyor. Müstakil olarak yayınladıkları bildiride ise terör örgütü PKK/YPG/PYD’nin ismini yazamıyor.
İçimizdeki bu denli dağınıklık, gaflet ve aymazlık elbette ki terör örgütlerinin ve onların içerideki uzantılarının küstahlıklarını artırıyor.
