Bir paket makarnayla yaşam savaşı

Ankara’nın Çubuk ilçesinde yaşayan 48 yaşındaki Muhsin Darılmaz’ın hayatı, 2011 yılında geçirdiği trafik kazasının ardından darmadağın oldu. Kaza sonrası işini kaybeden Darılmaz, kalp krizi geçiren eşini topraga verdi. Tedavisi yüzünden çalışamayan ve para kazanamayan Darılmaz’ın, 7 ve 13 yaşlarındaki iki kızı da Aile ve Sosyal Politikalar Müdürlüğü tarafından koruyucu aileye emanet edildi. Eşini, çocuklarını kaybeden ve yuvası dağılan Darılmaz şimdi Çubuk’un İbret Sokağı’nda hayata tutunmaya çalışıyor. Darılmaz’ın evinde sadece masa, sandalye, yatak, battaniye, piknik tüpü, bir paket makarna, bir tuz; kıyafet olarak ise üstündeki pantolon ve gömleği bulunuyor. Çubuk Kaymakamlığı’na ve Çubuk Belediyesi’ne iş için defalarca başvurduğunu ancak yanıt alamadığını söyleyen Darılmaz, “Bana bir çorba verin, karnım aç diyemiyorum. 48 yaşındayım, artık utanıyorum. Tek isteğim işim olsun, düzenimi yeniden kurayım, kiramı ödeyeyim, karnımı doyurayım ve kızlarımı göreyim. Başka bir şey istemiyorum” diye konuştu.  Darılmaz, verdiği yaşam savaşını Ankara Hürriyet’e şöyle anlattı:

İŞİM İYİYDİ PARAM PULUM VARDI

“İşim iyiydi, param pulum, kredi kartım vardı. Kazadan sonra her şey altüst oldu. 2 yıla yakın tedavim sürdü, yürüyemiyordum makinelere bağlıydım.
Bana hastanede bir sürü kağıt getirdiler bunları imzala diye. O kağıtlarda çarpan kişiden davacı olmadığıma ve 50 bin TL para verdiklerine dair şeyler yazıyormuş. Ortada ne para var ne de başka bir şey. Eşim üzüntüsünden kalp krizi geçirdi, onu da kaybettim. Eşimi kaybettikten sonra akrabalarım ‘başının çaresine bak’ dedi.

KIZI BAYRAM HARÇLIĞINI VERDİ

Kızlarıma bakmaya çalışıyordum, işim yok tabi param da yok. Aile ve Sosyal Politikalar Müdürlüğü’ne gittim durumumu anlattım. Kızlarıma akrabalarım bakarsa onlara maaş vereceklerini söylediler. Akrabalarım reddedince koruyucu aileye verdiler ve 3 yıldır da onlarda kalıyor. Çalıştığım yerler sigortamı doğru düzgün yatırmamışlar, malulen emekli de olamadım. 62 yaşında emekli bir öğretmen var sağolsun günde 1 çay 1 de poğaça ısmarlıyor. Bana bir çorba verin karnım aç diyemiyorum, 48 yaşındayım utanıyorum. Günlerce aç yattığım oldu. Bayramda kızlarım geldiklerinde ‘Baba burda hiçbir şey yok. Ne yiyip içiyorsun’ diye sarılıp ağladılar. Büyük kızım param pulum yok diye kumbarasından ve bayram harçlığından 30 TL verdi.”

3 YILDA 30 EV DEĞİŞTİRDİ

“Bir siyasi partinin Çubuk ilçe başkanlığına gittim. ‘İş olsun çalışayım’ dedim, bana bir paket makarna verdiler, 1 TL de para verip ‘bununla da ekmek al’ dediler. 3 yılda 30 ev değiştirdim. Kirayı ödeyemediğim için tuttuğum her evden kovuldum. Adres değişikliği için sürekli gittiğim Nüfus Müdürİüğü’ndeki personelle akraba olduk neredeyse. Burada bir bahçe vardı, bahçe sahibinin durumu da iyiydi. Gideyim orada çalışayım dedim, sabahtan akşama kadar çalıştım, 10 TL verdi. ‘Bu sana çok ama yarın gel çalış 5 TL daha vereyim’ dedi. Ağlayarak eve döndüm.”

TEK İSTEĞİ İŞ

“Belediyeye kaç defa gittim, ‘eleman almıyoruz adam çıkartıyoruz’ diyorlar ertesi gün 10 kişi aldıklarını duyuyorum. Çubuk Kaymakamlığı’nda dosyam var, hep ret çıkıyor. Ben birşey istemiyorum, sadece işim olsun, sigortam olsun, maaşım olsun karnımı doyurayım ve kızlarımı göreyim istiyorum. Oturup hüngür hüngür ağlıyorum. Bir kaza benim hayatıma maloldu, yuvam dağıldı, çocuklarıma aldılar beni perişan ettiler. Derdimi anlatamıyorum, kaymakamlığa gittim, kolumdan tutup dışarı attılar. ‘Gasp yap hırsızlık yap git içerde yat devlet sana bakar. Ne kira derdin ne de elektrik derdin olur. Ekmek elden su gölden’ dediler. Şaşırdım, gücüme gidiyor artık.”