Sizin deriniz kalın mı?

Bazen öyle kalın olsun istiyorum ki, hani kurşun geçirmesin, acı duymasın, sızlamasın, hissetmesin hiçbir şeyi. Vuran seksin gitsin. Çarpan geri tepsin. Hiçbir şey içeri sızmasın. Canım acımasın.

Ama olmuyor.

Gerçi her seferinde, yani yeni darbe yiyince: “Bu sefer kalınlaşmış kesin. Bak pek işlemedi...” filan diye düşünüyorum. Bir süreliğine sanki eskiye nazaran daha az etkilendiğimi, hatta hiç etkilenmediğimi zannediyorum başkalarının sözlerinden, eylemlerinden. Ama sonra bir bakıyorum, meğer yine yara almışım. Umursamışım, takmışım, üzülmüşüm işte.

Hatta kendi içimde nasıl da kırılmışım, bozulmuşum elimi ayağımı çekesim gelmiş her şeyden öylesine.

Hani diyorlar ya: “Aman canım sen ona ne bakıyorsun, boşveeer, kimsenin dediğine takılma!” vesaire diye; inanın ben de aynı cümleyi başkasına öğütlüyorum ama olmuyor, uygulanamıyor gerçekte.

Yani söylemesi kolay, ama yapması zor bir tavsiye bu işte.

Çok “hamarat” bir arkadaşım, böyle durumlar için, bana giderek daha iyi gelmeye başlayan bir cümle kurdu bundan kısa zaman önce.

Dedi ki; “Başkasının ne dediğine, ne yaptığına değil, kendi yaptıklarına odaklanırsan huzura erersin. Kendine odaklan. Kendi işine, amacına, hedefine bak. Başkasının lafı, eylemi sana vakit kaybettirmesin. Acıyı duyduğun an, hemen ne yapıyorsan, ona geri dön. Kendine dön.”.

Meğer buymuş doğru cümle.

İnsan yanlışlıkla, kendini başkasının hatasıyla yargıladığında, etrafında ona kendini hatırlatan, acı olsa da illa doğruları söyleyen dostlarının olması önemli.

İnsanın etrafında kendisini yapıcı eleştirecek, kendine ait amaçları olan, kendinden mesul insanların olması, bir dolu şakşakçı olmasından çok daha iyi.

O zaman derin kalınlaşmasa da oluyor.

Kendine acıyıp, kendini acıtacağına, zamanı boşa harcayacağına...

Devam ediyorsun gitmen gereken yönde...

Belki yavaş, ama dik başın ve emin adımlarınla.

Yonca

“kauçuk”