Sen küçükken hiç dayak yememişsin anlaşılan...

“Allah’ ın sopası yok ki!” de derler bazen.�

Yemeğimizi bitiremezsek, arkamızdan köpek kovalar bizi.

Isırmak için.

Korkuturlar bizi masum köpeciklerden bile.

Yaramazlık mı yaptık, hele bir akşam eve gelsin, kesin babamız gösterir günümüzü.

Olmadı abimiz!

Bekleriz dayak yemeyi korkarak köşemizde...

Korkuyla otorite kurmak esastır bizde, sevgiyle verilecek disiplin yerine.

Toplu dayak seansı düzenlenir mahalle ortasında,

Gıkımız çıkmaz.

Çünkü, aile içişlerine dış kapının mandalı olarak müdahil olunmaz.

Alt kattaki amca ve teyze dövüşür, biz televizyonun sesini açarız. Onlar bize karşı mahçup olmasınlar diye, rahat rahat kafa göz yarıp birinden biri ya hastanelik ya da hapishanelik olsun diye.

Annemiz saçını süpürge etmiştir hem bize hem yedi sülalesine, yine de yaranamamıştır kimseciklere.

Kodun mu oturuverir morarmış gözüyle olduğu yere.

Ama pek ses etmez.

N’aapsın?

Beyidir, en iyisini o bilir. Yemişse dayak, belli ki haketmiştir.

Bir de derler ki: “Cennet anaların ayaklarının altındadır!”. Şaka gibi! Bari ufak atın da kuşlar yesin! Biz daha analarımız cennete gidemeden cehennem yaşatırız dünya üzerinde.

Kız çocuğuysan eğer; daha kadın olup ana olamadan, koca dayağına kavuşamadan, sokaklarda gezersen öyle başıboş, yine çarpılırsın.

Abin görmese, görüp de anlatan bir komşu mutlaka olur.

Vura vura kol kası yapar babanla abin üzerinde;�“Oh olsun!” derler, “Oooh! Kızını dövmeyen dizini döver ileride!”.

Evet.

Çok zordur kadın olmak bu ülkede.

Kenar mahallelerde aramayın sorunu, kırsala kadar da gitmeyin.

Bakın ta dibimize!

Aile içi şiddet kol geziyor her yerimizde.

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi ceza kesti bizi korumakla görevli; ama bizi korumaktan aciz Devletimize de ne oldu?

Dayak yiyen kadının halinden anlayan, ona sahip çıkan bir kadın olacağına,

Kadını “SATAN” kadın oldu!

Evet.

Kadın olmak çok zor bu ülkede.

“Vurun kahpeye!” der erkekler, daha ilk şamar kendi hemcinsinden gelir yüzüne.

Annen seni babandan korumaz,

Baban abinden korumaz,

Abin ellerden korumaz seni bu ülkede.

Devletin de, ölmüşsün kalmışsın dayakla hastanelik edilmişsin umursamaz.

Can havliyle kocanı bıçaklayıp yanlışlıkla öldürdüğünde, polis elinde kelepçeyle gelir, alır seni cinayetten götürmek için hapse.

Devlet,

Sen katil olunca seni kaile alır bu ülkede.

Çocuğu tacizciden,

Öksüz ve yetimi yetimhane zulmünden,

Kadını şiddet, dayak ve tecavüzden koruyup sahip çıkamıyorsan...

Diyesiniz gelmez mi sizin de;

“Sen küçükken hiç dayak yememişsin anlaşılan!” diye...

Gelir.

E tüh! Bak sen şu Allah’ ın işine...

Döndük mü yazımın başına?

Döndük.

Kısır döngü denen,

Tam da budur işte.

Nitekim...

Yazıklar olsun bize!

Yonca

“ısırgan”