Sana en sevdiğin yemekleri yaptım

Birilerinin senin için özene bezene; en özlediğin, en hasret kaldığın, sevdiğin, kokusunun burnunda tüttüğü, tadının damağını sızlattığı yemekleri yapmak için uğraştığını bilmek...

Öyle hoş bir histir ki...

Bu sevgi dolu yemek kokusu insanın kalbini öyle güzel okşar ki…

Ve bu o kadar bize has bir özelliktir ki…

Öyle severim ki bizim bu yemek etrafında dönen sevgi çemberimizi,

Yemek yerken bile yemekten konuşabilme kabiliyetimizi,

Yediğimiz lezzetlere: “Bir de bilmem kim buna şunu da katar!” diye diye parmaklarımızı ısırarak o yemeği midelere afiyetle indirmemizi...

Ağzımızın tadının, sohbetimize neşeyle dökülüverişini...

Öyle mutlu yerim ki o bana özel pişirilmiş yemekleri...

***

Yıllar geçip de büyüdükçe, en sevdiğim yemeğin pişirilmesi benim için daha da çok anlam ifade eder hale geldi.

Sanırım Akdeniz ülkesi vatandaşı olmanın en güzel özelliklerinden biridir bu.

Ne zaman memlekete gelsek, herkes inanılmaz bir heyecanla bize en sevdiğimiz yemekleri yapmak için yarışa girer.

Biri dolma yapar, biri balık, bir diğeri enginarın hem dolmasını, hem zeytinyağlısını hazır eder, öbürü Ege’ nin bütün otlarını bulur pişirir... Mevsimi olmasa da illa benim için yeşil erik bulmak için kendini paralar ve nasıl yapar da bulur bilmem ama bulur!

Bütün yemekler tencere tencere hazırlanır, hangi gece kimde ne yenecek özenle planlanır...

Kapış kapış oluruz.

Kimde ne yiyeceğimizi şaşırır, mutluluktan sarhoş oluruz.

Yediklerimizden pantalonları ilikleyemez hale gelir; ama hiç şikayet etmeyiz. Ederiz de, gülerek ederiz... çünkü ertesi gün aynen yemeye devam edeceğimizi biliriz.

Benim en sevdiğim adetlerimizden biri budur işte.

O kalabalık sofrada, tüm sevdiklerimle, en sevdiğim lezzetleri güle oynaya binbir sohbetle yemek içmek, eskileri anmak ve coşup şarkılarla eğlenmektir gönlümüzden geldiğince...

Öyle çok vazgeçtiğimiz güzel adetimiz var ki, buna hiç kıyamam ona göre!

Yaşatalım bu güzel adetimizi olur mu?

Lütfen...

Özenle ve afiyetle!

Yonca

“Aş-çı”