Portakal tam da orda kal!

Sezen Aksu sözlerini yazdı. Geliri de hayvanlara gidecek. Nokta.

Yeter artık, bir işin ucundan tutan, elini taşın altına sokup bir fayda yaratmaya çalışan insanlara sataşmayı bırakalım. Birisi çocuklar için bir şey yapsın, öbürü engelliler için, bir diğeri doğa için... Taş atmayın, yolumuza da çıkmayın.

Siz de oturun ne yapabilirsiniz, neyin ucundan tutabilirsiniz, onu düşünün. Boşa çene yorup vakit harcamayın, yapana da vakit harcatmayın bence.

Ha bir de en sinir olduğum şey, insana kendini sürekli açıklama yapmak zorunda hissettirilmesi. Biri bana “Yaa ne koşuyorsun, madalya mı veriyorlar?” demişti.

Sustum. Ne diyeyim?

TEGV’de sizin de sayenizde 1200’ü aşkın okuyan çocuğumuz olmuş, madalya da ne ki?

Yonca
“mandalina”

Ralph Steadman

Dünyanın en meşhur karikatüristlerinden biri Ralph Steadman. Google’layın, anlarsınız ne demek istediğimi.

Onu burada, şu küçücük kutuda ne kadar anlatsam da olmaz, sığmaz, yetmez, az kalır. Geçtiğimiz cuma gecesi dünyanın şanslı kulu ben, kendisiyle bir akşam yemeğinde yan yana oturdum. 27. Aydın Doğan Uluslararası Karikatür Yarışması için gelmişti yine Türkiye’ye.

Hayatta aklıma onunla yan yana oturabileceğim gelmezdi, resmen gökten ayağıma düştü bu hoş tesadüf. Ne sohbetine ne de hayata bakışını anlatışına doyabuldum.

Birisi (anlayamadım o kalabalık ve gürültüde, soramadım da bir daha) ona bir kuş karikatürü siparişi vermiş. Düşünmüş taşınmış nasıl bir kuş çizse diye, başlamış sağa sola bakınmaya ve nesli tükenen bir kuş çizmeye karar vermiş. Bir bakmış öyle çok nesli tükenmiş kuş var ki, kahrolmuş. Adamlar ondan bir tane kuş beklerken, şu ana kadar 50 çizimlik bir koleksiyon yapmış.

Sonra masadakiler için çizim yapmaya başladı. Derken ben de defterimi uzattım. Hayatımda ilk defa bir sanatçının dibinde, benim için bana dair bir şey çizişine tanıklık ettim. Mutluluktan ölüyorum sandım. Kedi köpek karışımı görünümlü, tek gözü 4 yapraklı yonca, düşünen ama hınzırca sırıtan, çocuk suratlı, belden aşağısı pipili, kurabiye üstü ceviz misali memeli bir karikatürümü çizip “Love, with proper love!” yazdı kenarına benim için.

Masada duran kırmızı şarabı boya olarak kullandı bir çizimde mesela. Nasıl da beni şıpadanak böyle karikatürize edip tam da içimin resmini yaptı inanamadım. Hâlâ deli deli bakıp duruyorum. Mutluluktan ölmediğime şaşıyorum. Çerçeveletip boynuma asasım var aslında ama, utanıyorum.

Yonca
“pipili”

Gol durumu

Geçen cuma trendeydim ya, Hürriyet Hakkımızdır Treni’nde. Vagonlardan biri Türkiye Futbol Federasyonu’nun vagonuydu. Gidilen illerde çocuklarla etkinlikler yapıyorlar.

Harika bir fikir. Çocuklara spor anlatan her fikre hastayım zaten. Ben de İzmir’de trene gelen TEGV biriminden çocuklarla yalınayak koştum peronda. Onlara Dubai’den getirdiğim 10 km. madalyamı verdim. Umarım bir gün hepsi düzenli spor yapar.

Neyse... TFF her istasyonda gelen çocuklara oyun oynatıp bazen de dostluk maçı yaptırıyordu. Oyunlardan birinde yerde içinde delik olan bir platforma belli mesafeden şut çekip gol atmayı deniyorsunuz. Hafızam beni yanıltmıyorsa Ertuğrul Özkök şutu çekti, teğet geçti. İsmet Berkan cuk diye golü attı. Valisi ıskaladı.
Ben birincide alakasız bir yere yolladım topu. İkinci bir şans verdiler bana ve bu sefer şak diye golü attım iyi mi! Çok komik, sanki hayatımın golüydü. Nasıl bi sevindimse, hâlâ seviniyorum yani! Görmemişin golü olmuş durumundayım. O sahneyi yüz kere anlattım durdum çocuklarıma. Gözlerinde yılın kadın futbolcusu gibiyim.

He he he, bu komik, çocukça -ama işte ne bileyim- aslında insanca duyguya bayılıyorum mesela.

Yonca
“gol kraliçesi”