Palavradan hayat

Doğru.

Hayat devam ediyor.

Doğru.

Ateş düştüğü yeri yakıyor.

Doğru.

Evlat acısını yaşamayan (Allah kimseye yaşatmasın!) bilemez, anlayamaz...o da doğru; ama insan isyan ediyor işte!

Dikkatsizliğimizden ve umursamazlığımızdan kaynaklanan kazalarla ilgili haberleri okurken, seyrederken, dinlerken ellerim titriyor. Bu devirde hala daha bu kadar korkunç hatalar yapabiliyor olduğumuza inanamadığım gibi, bunu kabul de edemiyorum. Dün yazdım ama bugün bir kere daha yazıyorum. Çünkü hırsımı alamadım, alamıyorum.

Yağmur yağar sel olur dere yatağı taşar bebekler sürüklenir gider boğulur! Yol çalışması vardır, uyarı levhası olmadığı için insanlar ailecek çukura arabasıyla düşer boğularak ölür! Çocuk sokakta yürürken kafasına cam düşer ölümden zar zor döner...

Hangi birini saysam ki? Hepsi dikkatsizlik, hepsi!

Beyin ölümü gerçekleşmiş bir çocuk için mucize doktor arayıp öleni diriltmeye çalışmaktansa, önce insanın yaşarken kıymetini bilip hayatını güvenceye almak lazım gelmez mi?

Şimdi iş işten geçmiş değil mi?

...

Dün Buket’in okulundan mezun okurum Reyhan şöyle yazmış bana;

“Ben de Kemal Hasoğlu Lisesi'nden mezunum. Benim okuduğum seneler orada tramvay yolu yoktu, trafik ışıkları vardı. Biz mezun olduktan sonra tramvay hattı yapıldı. Yalnız bir gerçek var, oraya ister üst ister alt geçit yapılsın, yine de okulun en az %80'i bir süre sonra o geçidi kullanmayıp tekrar tramvay hattından geçmeye başlayacaktır.

Bizim zamanımızda da trafik ışıkları olmasına rağmen ışıklara uymayıp karşıdan karşıya geçen çok oluyordu. Eğer ciddi bir önlem alınacaksa yapılıcak alt geçit ya da üst geçitin giriş ve çıkış noktaları direk okula bağlanmalı.”

Bu yorum bile beni çıldırtmaya yetti. Çünkü Reyhan hakkımızda o kadar doğru bir teşhis yapmış ki, tam da bu akıl sır almaz eğitimsizliğimize parmak basıp beni mahvetti....

Önce evet, devlet önlemini alacak, vatandaşını koruyacak.

Ama...

Sonra da gerek okullar, gerek aileler işbirliği yapacak.

Trafik ışığı mı var, herkes oradan geçecek, kurallar uygulanacak. Oraya bir görevli konulacak geçmeyen çocuk geçirilecek! “Bu basit uygulama senin hayatını kurtarır...” denecek!

Çocukları sürekli at gibi testlere hazırlamaya çalışacağımıza, en önce hayatlarını koruyacak oldukları asgari kuralların uygulanmasını öğretmeli değil mi ama?

Yoksa çocuğun lise birincisi olmuş, üniversiteyi birincilikle bitirmiş, yaşayamadıktan sonra hayatını...

Kayıverdikten sonra ellerinin arasından...

Kıymeti var mı acaba?

Yonca

“kızgınyağ”