Özür dilerim...

Bugüne yazı yollayamadım.

Yazım hazırdı oysa; ama kendi pimpiriğime takıldım.

Şu an emin olabilirsiniz, kahrolmuş haldeyim.

Bu köşe yazıcılığı öyle bir bağımlılık ki...

Bir gün bile yazamamak büyük üzüntü yaratıyor insanın içinde...

İnsan okurunu deli gibi özler mi?

Ben özlüyorum.

Sizden gelen yorumları, epostaları okuyunca garip bir şekilde mutlu oluyorum.

Hayatlarınıza konuk oluyorum.

Hayatlarımıza tanık oluyorum.

Herkes bir kere yaşarken bu kısa hayatı, ben 100 kere ve uzun uzun yaşıyormuşum gibi hissediyorum.

Ömrümü uzattığıma inanıyorum...

Bugün kendimi mahrum bıraktım hayatlarınızın parçası olmaktan, ondan kendime kızıyorum.

Yarın için yazdığım yazım iyi ki dünden gitti.

Cuma günü,

Kelebek köşemde sizinleyim...

Beklerim.

Daha doğrusu...

Deli gibi bekliyorum!

Yonca

“pimpirikli”