Özrüm kabahatimden beter…

Uyumadan işe gittim. Bütün gün perperişan sürünerek çalıştım. Dün yazamadığım için, havada olduğum için, yetişemediğim için vicdan azabı çektim.

İşe gelince dakika bir gol bir, Perşembe günü iş yerimde 30 kişiye eğitim vermem gerektiğini öğrendim. Beynimden vuruldum. Hazır değilim. Hazırlanacağım elbette. Hayır deme şansım mı var. Yok tabi. İşe boynumuz kıldan ince.

Saat farkları, iklim farkları vesaire... bunların hepsi bahane ve hiçbiri aslında mazeret olamaz eminim de...

Oldu işte.

Hem kariyer, hem çocuklu kadın, hem de yazar olunamıyor demek ki bazı günlerde...

“Affedin beni lütfen” dersem... affeder misiniz?

Mükemmel değilim, yetişemedim. Makul bir bahanem de yok işte...

Zaten Cuma’ya bunu yazmaya karar verdim şu anda.

“Mükemmel bir kadın olamadım gitti!” yazısı.

Olamıyorum.

Olamayacağım da.

Ve bu kötü bir şey de değil diye züğürt tesellim de hazır bakın; insanım.

Bizzat beni okuyarak tanık olup görüyorsunuz işte!

Yonca

“döke saça”