Neden kadınlar herşeyi “Ben hallederim canım, sen hiç merak etme!” şeklinde yaşar, sonra da çatacak yer arar

Çünkü kadınım ve hemen herşeyi halledeceğim gibi bu yazıyı da halledip her an size çatabilirim.

Nitekim dün çattım da. J

Size bir soru sordum, siz de fikrinizi söylediniz, bu yazıyı birinci seçtiniz.

Peki ben ne yaptım?

Size “Niye bu yazıyı seçtiniz de öbür yazıyı seçmediniz?” diye çattım.

İşte budur.

Kadın olmak aynen budur!

Kendini herşeyin ortasına cuppadanak atmak; yapacağım diye uğraşmak, didinmek, kendini parçalamak...

Sonra daaa,

Yorgunluktan dilin dışarı iki metre sarkınca

Kükremek.

Ben de yapıyorum. (Eşimden huzurlarınızda özür diliyorum!)

Şimdi kadına sormazlar mı:

- E sana yap diyen mi oldu?

- Hayır olmadı.

- Ama ben yapmasam kimse yapmayacaktı.

- Ne biliyorsun?

- Çünkü hep öyle oldu...

Oysa bu sanki kadınsal içgüdüyle söylenmiş basmakalıp bir varsayım.

Kulağımıza annelerimizden, annanelerimizden miras fısıldanmış; “Kızım bekleme, yapı yapıver!” diyen bir ses, bilinçaltımıza güdümlü füze gibi yapışmış.

Çıkartamıyoruz.

Sağa sola çarpıp patlıyoruz.

Biz kadınlar nedense refleks olarak kendimizden başka kimseye şans vermiyoruz.

Veremiyoruz.

İki sabretsek belki biri kalkıp yapar.

Yok kardeşim! Anında görüntü istiyoruz.

Sonra da “Bütün iş yine bana kaldı!” diye ağlaşıp duruyoruz.

Bunu bir marifet sanıyoruz. Övünerek anlatıp kızarak yaşıyoruz.

Övünüyorsak neden çatıyoruz?

Kızıyorsak neden yapıyoruz?

Erkekler; “Olursa olur, olmazsa olmayacaktı demek, ondan olmamıştır ya da biri çıkıp elbet yapacaktır” şeklinde.

Bu da suç değil ki... Onlar da öyle.

Hem sanırım, biz ve annelerimiz onları beraber bu hale getirdik elele.

Ondan, ben nasıl uğraşıyorum oğlumla anlatamam.

Kapı açmayı, torba taşımayı, sofra kurmayı, yemek yapmayı, oyuncaklarını toplatmayı öğretmekle başladık minik bayımızı yontmaya.

Ablası her “Ben hallederim” dediğinde “Belki yardıma ihtiyacın olur, kardeşin de katılsın sana” diyerek çözümünü kardeş payı etmeyi kafamıza koyduk karı-koca.

Birine “Dur hemen atlama!”, öbürüne de “Hadisene oğlum kıpırdasana!” diyerek uğraşıyoruz.

Kızım erkenden perişan kaşları çatık bir kadın,

Oğlum da efelik taslayan tembelin teki olup azar işitmek durumunda kalmasın.

Kadınlar fırsat vermekse verelim.

Çatmadan, teşvik etmeyi deneyelim.

Bir iki hata, dökme saçma olursa da...

Bence “deneyimdir” deyip

Gülüp geçelim.

Yonca

“Çatmakaş”