Hangi berbat gündem maddesi daha berbat

Çok sinirli!

Kimse kötü haber okumak istemiyor.

Ben de istemiyorum.

İyi de,

Haberlerin kötü olması, olanların kötü olması yüzünden.

Bizim kötü insanlar olmamız yüzünden!

Yoksa hangi insan sürekli kötü haber yapmak ister ki!

Hangi insan evladı bir ülkede bu kadar kötü, insanın içini kaldıran, ruhunu çökerten olay olsun ister ki...

Ama var işte.

Var da var!

Nasıl insanlar yetiştiriyoruz biz bu ülkede?

Nasıl insanlar yetiştiriyoruz ki, ne insana, ne hayvana, ne doğaya saygı ve sevgisi var!

Neyi severiz biz?

Neye saygı duyarız?

Bu nasıl bir insanlık diyarı?

Nasıl insanlarız ki biz; ayakları kırık, yaralı, aciz, kendini savunacak hali kalmamış bir köpeği boğazından telleyerek çöp kamyonuna sallandırabiliyoruz!

Nasıl insanlarız ki, bir uçak için deve kurban edebiliyoruz!

Ne yalancı insanlarız yahu...

Sözde çocukları severiz.

Çocuk sevgisinden anladığımız; yolda gördüğümüz çocuğun yanağını sıkıp poposuna vurmaksa, sevmeyelim kardeşim, ellemeyelim o çocuğu, daha iyi!

Küçücük çocuklara, kız-erkek farketmez, cinsel obje olarak bakabilen insanlar yetiştiriyoruz madem...

Yetmiyor sapıkları yüreklendiriyoruz, ceza vereceğimize idol yapıyoruz madem, itiraf edin sevmediğinizi çocukları!

Sözde ana-babalık önce sorumluluk demek...

Ne büyük yalan!

Ensest ilişkiye kurban gitmiş bir çocuğun annesi olarak kalkıp önce çocuğu azarlayarak tüm duygularını hiçe sayıp suçluyu koruyorsak,

Bir de kalkıp bunu yapan babayı koynumuza alabiliyorsak göz göre göre... Ana baba çocuğundan sorumlu olmasın bundan böyle!

***

Nasıl insanlar yetiştiriyoruz biz?

Aldatıldığını “düşündüğü” için, hamile karısını çocuğunun gözleri önünde doğrayabiliyor adam...

 ***

Nasıl insanlar yetiştiriyoruz biz yahu?

Dürüstlük, mertlik diye sağda solda ahkam kesip

Çalana çırpana kıvrak zekalı olarak bakabiliyor, oy verebiliyor, kölesi olup neredeyse tapabiliyoruz şu halimize bakın...

Bu ne ikiyüzlülük böyle!

Biz insan minsan yetiştiremiyoruz farkında mısınız?

Kendimizi kandırıyoruz.

Okuyan, okuduğunu anlayan, kafası çalışan ve eğitimli olan bizler mesela...

Sizce bu içinde bulunduğumuz kısır ve küçük grubun dışında kimlere ulaşabiliyoruz?

Ve ne işe yarıyoruz acaba?

Körler şaşılar birbirini ağırlar durumu değil de bu ne?

Bu satırları okuyan kaç “eğitimli” kişi;

Sokakta gördüğü yanlış olaya kalkıp “Dur!” diyebiliyor sizce?

En basitinden, sizce kaç tanemiz sokağa tüküren adama gidip “Tükürme!” diyebiliyoruz mesela?

Hepimiz korkuyoruz, hepimiz!

Yalan mı?

Kabadayıların cirit attığı,

Ensestlerin keyif içinde yaşadığı,

Tacizcilerin star olduğu,

Hayvanların işkence yapmak için beslendiği,

Çocukların şişme bebek olarak kullanıldığı,

Kadınların alet edevat olarak görülüp sofrada çeşni olarak sunulduğu,

Dolandırıcıların devlet yönettiği bir diyar oldu burası.

İnsaf değil mi sizce de?

İnsan ailesinden insanlık görmedikçe...

Ailesi tarafından sevilip sayılmayıp kabul görmedikçe,

İnsan merhamet ve anlayış görerek büyümedikçe...

Bu ülkede insan mı yetişir sizce?

Ben burada yırtınmışım, siz orada saçınızı başınızı yolmuşsunuz,

Yine de iki yakamızı biraraya getirip ortak bir eylem yapamamışız.

Çünkü didişmekle kafayı bozmuşuz!

Sustukça nasıl olsa sıra bize de gelir...

Durumumuz aynen budur işte!

Yonca
“nAfİLE”