Gecikme için çok özür dilerim…

Runtalya’da koştum, ardından Dubai’ye döndüm. Çocukları da özlemişim çok. Yazmak için oturdum bilgisayar başına. Videoyu montajlamak için başlamıştım zaten erkenden daha uçakta…

Ama sanırım her koşu sonrası bacak sızısından çok gönül sızısı oluyor bende. Duygularım tavan yapıyor. O güzel ve huzurlu dünyadan gerçeklere dönünce birden duvara çarpmış gibi olup çöküyorum diyecekken size, bilgisayarım da çöktü beklenmedik şekilde. Uçakta çalışırken, karardı ve açılmadı. Her şeyim içinde hapis kaldı.

Neyse toplandı. Her şey sil baştan olsa da oldu, oluyor.

O yüzden hemen her şeyi hayal ettiğim gibi anında yetiştiremedim. Ama, yarına, Kelebek ve hürriyet.com.tr de tüm detaylarıyla sizinleyim. Fotoğraflar, videolar.. ne isterseniz var.

Çok çok çok duygusu bol bir olay ve deneyim bu koşarak bağış toplama, insanların hayatına el uzatma olayı. Bazen doğru kelimeleri bulmakta güçlük çekiyorum inanın. Belki kimilerine çok basit geliyor. Belki kimilerine de sıkıcı. Oysa inanın değil. Bu ülkede güzel şeyler de yapıldığını anlatmak nasıl sıkıcı veya basit olabilir ki hem, değil mi? Muhteşem şeyler yaşıyoruz bağış amaçlı koşan, yürüyen bizler. Çok inanılmaz deneyimlere tanıklık ediyoruz. Minicik adımların kocaman mucizelerine tanıklık ediyoruz. Başka türlü bir huzuru tadıyoruz.

Öyle çok isterim ki herkesin ucundan acık bu hisleri tadabilmesini…

Neyse.

Tıkanıyorum yazarken daha.

Sabredin ve gecikmemi lütfen affedin.

Yarın ola, seyrola.

Yonca
“anca”