Endişeliyim

Endişeliyim çünkü; konuşmaya başlayacağımıza, giderek sessizleşiyoruz.

Endişeliyim çünkü; her geçen gün olan bitene, nedenli nedensiz içeri atmalara, basına uygulanan baskıya, giderek yaygınlaşan ve her kesime sıçrayan susturma-sindirme ortamına hayır diyeceğimize, daha fazla boyun eğen bir profil çizer olduk.

Endişeliyim çünkü; endişelenmeyen tek kişi göremiyorum.

Endişeliyim çünkü; en sağduyulu olduğunu düşündüğüm yazardan politikacıya, sanatçıdan, çalışana bakınca hayal kırıklığına uğruyorum, arka arkaya.

Endişeliyim çünkü; “bugün ona yarın bana” diye düşünüp de birleşen bir medya göremiyorum ortada.

Endişeleniyorum çünkü; kime ve neye nasıl güveneceğimi bilemiyorum artık.

Endişeleniyorum çünkü;�yaslanacağımız, güveneceğimiz, doğru ve aydınlatıcı bilgi alabileceğimiz en büyük ve bağımsız güç olması gereken medya ya pıtır pıtır dökülüyor gözümüzün önünde, ya da kurumlar bağımsızlığını yitiriyor işte...

Endişeleniyorum çünkü; en çok birleşilmesi gereken durumda bile, herkes birbirine vurma derdinde.

Endişeleniyorum çünkü; etik duygusu kalmadı.

Endişeleniyorum çünkü; adalete güven kalmadı.

Endişeleniyorum çünkü; güven kalmadı.

Endişeleniyorum çünkü; bu ülkede bunca iğrenç kargaşa içinde bile hala daha çok güzel şeyler olduğuna, olacağına, yapıldığına olan inancım sarsılıyor haksızca.

Endişeleniyorum çünkü; kendi hallerinde birilerinin ısrarla minik minik göle maya çaldığına şahit oluyorum ve vazgeçmelerini istemiyorum asla.

Endişeleniyorum çünkü; ben ülkemin geri değil, ileri gitmesini, Avrupa’ya yüzünü dönmesini, Atatürk ilkelerine sahip çıkmasını, çağdaş bir medeniyet olmasını, hukuk devleti olmasını ve öyle kalmasını istiyorum.

Endişeleniyorum çünkü; doğduğum, inandığım bu ülkeyi çocukça, kadınca, insanca, seviyorum.

Hala ve ısrarla.

Yonca

“susMA”