E.T. Çölde

Bir arkadaşımızın çalıştığı üniversite, komik fiyata bir otelle anlaşma yapmış. Biz de fırsat budur dedik, 3 aile çocukları da aldık, komşu Emirlik Ras Al Khaima’ ya gittik.

Çölün ortasında bir vadi. Vadinin içinde kum tepelerinin arasında bir çeşit hayal alemi. Çöl alabildiğine uzanıyor önümüzde. Kum tepelerine serpiştirilmiş yeşil öbek öbek bitkiler ve tek tük ağaçlardan başka hiçbir şey yok ufuk çizgisinde. Alabildiğine sessizlik ve kum sarısı...

Dubai’ nin tersine gökyüzü masmavi ve mis gibi ama. Oysa gökyüzü, hava kirliliği ve inşaatların kum kaldırmasından dolayı sanırım, hep sarıdır, hep pusludur Dubai’de. Şehir içinde hava sıcakken, çölün ortasında nasıl serin, nasıl tüy ürpertici bir kuru soğuk, tahmin edemezsiniz bile. Akşam resmen tir tir titredik hep birlikte.

Otel çölün ortasında olduğu için yapılacaklar kısıtlı; ama bir o kadar da sonsuz. Kum tepelerinin arasında koş koşabildiğin kadar, yürü, yuvarlan... Sessiz sedasız, sakince deşarj ol. Düşün, oku, sus ve otur. Medeniyetten kop. Telefondan uzaklaş... Müzik dinle... müziği sonsuzca dinle ve boş boş bak ileriye...

Yürürken sağda solda bisikletler gördüm. Meğer kiralanabiliyormuş. Bir ara baktım diğer anneler babalar her biri bir yere savruldular, ben de aldım çocukları, gittik bisiklet kiraladık heyecan içinde.

4 çocuk ve ben ve günbatımı!

Kum tepelerinin arasındaki patikalarda deliler gibi bisiklete bindik. Arada kuma girip düştük, her yerimiz kum içinde kaldı. Kaşlarımızın içi bile!

Saçlarımız uçuşuyor. Tatlı bir esinti, sağımız solumuz sonsuz çöl. 10 metre ötemizde ceylana benzeyen, minicik boynuzlu gazeller bizimle yarış yapıyor. Nasıl güzel bir hayvan o böyle! Zarif, incecik bacaklı ve narin. Ama nasıl hızlı koşuyorlar sürüler halinde... Duruyoruz onları seyrediyoruz. Keşke yanımıza gelseler de sevsek diye sessiz sessiz aramızda fısıldaşıyoruz.

Tepeli kuşlar uçup konuyor sağa sola. İleride bir şahin alçalıp yükseliyor çığlık ata ata....

Basıyoruz pedallara kum tepelerinin arasından küçük beyaz bir kuleye tırmanıyoruz. Basamaklar döne döne çıkıyor yukarıya.

Sanki içeride Rapunzel var, seslensek saçlarını pencereden aşağıya uzatacak.

Masal alemi dedim ya!

Derken bir ara, ine-çıka öyle güzel bir kum tepesine vardık ki, sandım havalanıyoruz tam orada, o anda, tam günbatımında...

İnanılmaz bir andı o an hayatımda.

4 çocuk, ben ve günbatımı...

Ah o sahnede bir de dolunay olsaydı!

Size yemin ederim “E.T. Çölde” filmini çekiyor gibiydik çocuklarla.

Geçirdiğim o güzel saatleri ve gülümseyen halimizi hayatım boyunca unutamayacağım galiba.

Çocukluğumuz hiç bitmese ya!

Yonca
“çöldeki uzaylı”