Çok üzgünüm ama…

Yine de, yarına yazmak için çok çalışacağım.

Siz bu satırları okurken, ben uçakta olacağım.

Havada!

Sonu çok güzel sürprizlerle dolu olduğunu düşündüğüm bir hikayenin başına doğru yolculuk yaparken de, sizlerin kulaklarını havada karada çok çınlatacağım.

Sapıkça gelebilir ama gelmesin, şu köşede bir gün bile olamamak büyük boşluk benim için, yine de bugünlük sabır taşı olmaya çabalayacağım.

“Kadın olmak, bir de üzerine yazar olmak böyle bir şey!” dedikleri şey, sanırım bu işte...

Gelgitler, aşırı heyecanlar, detaylar, iniş ve çıkışlar, ihtiraslar, çok sevinip çok ağlamalar...

Ben sanırım bu durumda hayatın tam kendisi miyim ne?

Neysem ne!

Her ne kadar birilerine kötü, diğerlerine anlamsız gelse de, hayatı en harbisinden yaşarken, her türlü defosuyla birlikte kabul etmek ve bir de üzerine üstlük bunu korkmadan ve utanmadan paylaşabilmek hem zor, hem de kolay; ama eninde sonunda bir çaba bence...

Ve samimi olmak,

Herşeyden iyi ve herşeyin başı bence.

Çok ihtiyacımız var samimiyete!

Amma alakasız bir yazı oldu bu “bugün yazamadım pardon” yazısı!

Affedin beni...

Azıcık karışık salata şeklindeyim bu günlerde.

Amaaan kim değil ki zaten di mi? J

Geçer elbette.

Allah çözümsüz dert vermesin kimseye!

Yonca

“samime”