Bir kere de ben Araplarla gurur duysam ya!

Ne bitmek bilmez bir çilemiz var.

İnsan hiç “Biri benle gurur duysun...!” diye iş yapar mı?.  Hadi diyelim gurur duyulacak bir iş yaptın, hiç kalkıp “Offf ne güzel benle gurur duyuyorlar!” der mi?

Bu bir. İkincisi;

Araplar bizle gurur duyunca ne oluyor? Göğe mi erdi egomuz şimdi? Bir benim mi ermedi?

Ermedi ne yalan söyleyeyim.

Anlamıyorum bizi. Çok ürkütücü geliyor bu söylemler ve gittiğimiz yön bana.

Hem madem öyle, bir kere de biz onlarla gurur duysak ya! Bir kere de onlar benim gurur duyacağım bir şey yapsalar ya! Kendilerini aşsalar ya. Özendikleri adalet ve barış için kıpırdansalar ya...

Şimdi üç.

Araplar bizimle gerçekten gurur duyuyorlar. İş yerimde, alış veriş merkezinde, sağda solda hepsi ne diyeceğini bilemiyor. Bizimle şöyle gurur duyuyorlar, böyle gurur duyuyorlar. Öve öve bitiremiyorlar. İsrail’e nasıl da güzel geçirdik, nasıl da güzel dünyayı uyandırdık, ne kadar cesuruz, ne kadar medeniyiz, ne kadar başarılıyız... anlata anlata bitiremiyorlar. Forumlar, yazışmalar, sohbetler hep “Aferin size!” şeklinde. E madem öyle, ben Afganistan’da zulüm gören kadınlar da bizimle gurur duysunlar istiyorum, töre yüzünden katledilmekten kurtarılan çocuklar da, tecavüze kurban edilip unutulan tüm bebekler de, hala daha sünnet edilen kız çocukları da!

Ha şu da var, Arapların bizimle gurur duymasının onlar adına iyi bir yönü olduğunu da düşünüyorum. Bizi örnek almalarının kendileri için büyük bir “açılım” olduğuna inanıp seviniyorum. Dizilerimizin Arap kadınlarının dünyasında yaptığı “pozitif sarsıntıyı” ilgiyle izliyorum.

Ama yine de içim feci burkuluyor.

“Siz neden duruyorsunuz? Neden peki harekete geçmiyorsunuz?” dediğimde, “Bizim gücümüz yok. Liderlerimiz korkak.” diyorlar. “Ayol para sizde, petrol sizde, güç sizde...” demek istiyorum.

Susuyorum.

Çünkü cevabı biliyorum. Biliyorum ki hepsi köle.�

Özgürlük, irade, düşünce, bağımsızlık; para, petrol ve zenginlikle de satın alınamıyor işte!

Yonca
“antikahraman”