Babamın yaşgünü adına...

Bir kere.
Keşke o bir kere, 30 yıl filan sürse... Ama sürmüyor işte.
Rüzgar gibi geçiyor.
Peki gençliğinde kaç kere “Keşke biri elimden tutaydı da şunu yapaydım” dedin?
Benim dediğim çok oldu.
Oldu da ne oldu?
Gençken, hiç engelli bir arkadaşın oldu mu peki? Benim hiç olmadı.
Engelli birini görmedim hatta. Tek tük, kırk yılın başında bir, belki.
Peki hiç gidip bir engelliye, “Senin bi hayalin var mı?” diye sordun mu?
Sorsaydın mesela, ve o engelli hayallerini anlatsaydı sana, hayallerini gerçekleştirmesi için ona yardımcı olur muydun?
“Bullying” yani “akran zorbalığı” nedir bilir misin peki? Yoksa şimdi çocukların çekince mi anlıyorsun ne bela bi şeydir...
Senin başına da gelmiş miydi yoksa çocukken?
Peki çocuğuna bu konuda yaşı ona daha yakın onun dilinden konuşan bir Abi veya Abla yardımcı olsa nasıl hissedersin?
Sokakta çalışan çocukları görüyor musun trafik sıkışınca? İçin parçalanıyor mu?
O çocuklara bakıp çaresiz hissediyor musun?
Senin çocukların, yeğenlerin sıcacık evlerinde güven içinde uyurken, sokaktaki çocuklar için de bir şey yapabilmeyi istiyor musun?
Peki hapishanede doğmak zorunda kalan bir çocuk aklına geldi mi hiç?
Hayatın, dünyanın sınırlarının o dört duvar arasında olduğunu sanarak büyüyen bir çocuk düşündün mü hiç?
Özgürlük nedir bilmemiş o çocuk, bu Dünya’da nasıl ayakta kalacak hayal edebilir misin?
Kan kanseri bir çocuk tanıdın mı hiç? Trombosit bulmak ne kadar zor bilir misin?
Hiç Çocuk Esirgeme Kurumları’ndaki çocuklarla ders çalıştın mı... Veya ihtiyaçları olan sevgi ve şefkati vermek için hep ama hep bir şey yapmak isteyip de bir türlü vakit bulup da gidemedin mi?
Ben bulamadım o vakti hiç.
Ben zaten bu yazdıklarımın hiçbirini yapamadım. Şu yaşıma kadar bunların hiçbirine el atamadım. Üniversitede okurken hele, hayatta böyle şeyler olduğunu ve benim de yardımcı olabilecek olduğumu bilmiyordum.
BİL-Mİ-YOR-DUM.
Birileri bana önayak olup “Bak şöyle sorunlara şöyle çözümler var. Çözümün parçası olmak ister misin?” deseydi, koşa koşa gider elimden geleni ardına koymazdım ama!
Bakın Toplum Gönüllüleri Vakfı bunun için var
Yazdığım ve bu yazıya sığdıramadığım nice çok derdimize deva olan sosyal sorumluluk projelerinde gençlere çalışma şansı veriyorlar.
Hiç üşenmeden, umursamazlık etmeden GENÇLER sarıyor bizim saramadığımız yaraları!
Vodafone, İstanbul gibi, Malta Maratonu’nun da isim sponsoruymuş. Bana: “23 Şubat’ta Malta’da maratonumuz var, koşar mısın?” dediklerinde kalakaldım.
23 Şubat babamın doğum günüydü...
Babamı kaybedeli tam 20 yıl oldu. Babamı kaybettiğim sene doğan bir çocuk, bugün 20 yaşında bir GENÇ. 23 Şubat’ta, Babamın doğum gününde, bu pazar yani, Vodafone Malta Maratonu’nda adım adım 42km 195mt koşacağım.
Gelen bağışları da babamdan TOG GENÇlerine adanmış sayacağım.
2 Mart’daki RUNTALYA’daki 10km’de üzerine eklenince, bir haftada iki yarışta eder toplam 52km. Babam 52 yaşını göremeden gitmişti...
Sizin de bana destek olmanızı, TOG Gençleri’nin ortak geleceğimiz adına çalışmaya devam edebilmeleri için TOG’a bağış yapmanızı diliyorum.
Her 90 TL 1 gencin tüm sosyal sorumluluk projeleri eğitimlerini almasına,
Her 630 TL, 21 gençten oluşan bir grubun sosyal sorumluluk projeleri eğitimi almasına yardımcı olacak.
Vodafone’un TOG’a özel tahsis ettiği 4555’e atacağınız her sms’le de 10TL’lik bağış yapmış olacaksınız.
Bir şeyler yapmak için çırpınan bu Gençlere destek olmak şikayet etmek yerine harekete geçmeyi tercih etmek demek.
Harekete geçme hakkınızı kullandığınız, koşarak TOG’a destek olmama yardımcı olduğunuz,
Hiç olmadı sırf bu satırları okuduğunuz için bile,
Teşekkür ederim.
Yazdıklarımın içinde gençlerin bana verdiği umut var...
Ben gülümsüyorum.
Siz de gülümseyin.
Yonca
“umutlu yıllar”

TOG Bağış bilgileri
Garanti Bankası Bağlarbaşı Şubesi (422)
Hesap: 6295999
IBAN: TR78 0006 2000 4220 0006295999
Alıcı: Toplum Gönüllüleri Vakfı
Online bağış: http://tog.org.tr/bagis_206
PAYPAL: http://tog.org.tr/paypal_207