Aylardan oldu Kasım

Hiç anlamadım bu sene nasıl geçti, ne ara yıl sonu geldi...

Aralık ayı yaklaşmaya başladı mı, bende de bir hesaplaşma başlar.        �

Özlem ve efkar başlar.

İçimi de azıcık korku sarar. Tamamen kişisel, babam gittiğinden beri, yıllardır bu böyle.

Elimde değil.

Sevmiyorum, sevemedim bu son iki ayı.

Neyse...

Efkarlı bir pazartesi akşamı yaşıyorum.

Siz bu yazıyı salı günü okurken muhtemelen daha iyi olacağımdır. Hep öyle olur ya zaten... Sabaha bişeycik kalmaz!

Özlediğim öyle çok şey var ki bu aralar...

Kışı özlüyorum mesela...

Ama eski kışları...

Çocukluğumdaki gibi kışları...

Hani kar yağdığında sokağa çıkıp parmaklarımız soğuktan mosmor olup donana kadar kar topu yapıp birbirimize attığımız kışları...

Yün eldivenlerin, çorapların kalorifer üzerinde kurutulduğu kışları...

Bozacıların gece yarısı çığlık çığlığa boza sattığı,

Arabaların karla kaplanıp sileceklerin çalışmadığı kışları özlüyorum.

Babamla beraber arabanın karlarını temizleyip soğuktan donan ellerimizi ovuştura ovuştura ısıtmaya çalışırken, ağzımızdan çıkan buharla baloncuk yapmaya çalıştığımız kışları arıyorum...

Nemden buğulanmış pencerelere, parmaklarımla ismimi bin kere yazıp etrafına kalpler çizdiğim kışları özlüyorum.

Sabahları yorganın içinden çıkmanın çok zor olduğu kışları özlüyorum.

Koskoca bir yılı daha devirirken,

Hatıralarımı;

Azıcık efkarlı,

Azıcık dalgın bir şekilde deşmeyi,

İçim sızlasa bile...

Hepsi yaşanmış olduğu için, anmayı seviyorum.

Yonca

“Sisli”