Anlayışınız için teşekkür ederim

Koşu sonrası koşarak eve gittim, oradan gazeteye gittim. Duş bile alacak vaktim olamadı. Hurriyet.com.tr deki nöbetçi arkadaşlarımın yardımıyla Avrasya Maratonu’nda çektiğimiz görüntüleri aktardık. Onlar montaja başladı, ben uçağa zor yetiştim.

Alanda deli gibiydim. Kah ağlamaklı kah gülümseyen bir suratla gezindim.

Sağ ayak bileğim ve de bacaklarımda ağrılar var. Ama hepsi çok tatlı geliyor bana.

15km koşmuşum ilk defa. İlk defa tekerlekli sandalye iterek bir insanın hayatına, coşkusuna, heyecan ve mutluluğuna katılmışım, ortak olmuşum, paylaşmışım... Bir takımın parçası olmuşum, hem de daha önce hiç olmamışcasına...

İlk defa her türlü engeli aşmışım, aşmışız, aşabilirmişiz, tüm engellere rağmen... anlamışım.

Çok yorgunum.

Kulağımda bir sıkıntı var, duymuyorum ara ara... Bunca mesafe ve zorlanmaya çok normal. Göremez hale gelsem şaşmazdım, o son 1km Gülhane yokuşunda öylesine zorlandım. Ama takım arkadaşlarım tarafından destekle bi gayret abandım. Serkan’la finişe girmek, sanırım kanımın son damlasına kadar da olsa en çok yapmak istediğim şeydi, ekip sağolsun başardım. Kendimi aştım.

Ama işe gidemedim iyi mi!

Evde kalmak, yaşadığım o şeyi sindirmek istedim.

Utanmadım. Sıkılmadım. Şirketi arayıp “Şu anda öylesine ruhani bir durumdayım ki, hiç kusura bakmayın gelip bilmem ne konusundaki bilmem ne şeyine bakamıycam,” dedim. “İçimden sürekli ağlamak geliyor. Evde kalıp ayaklarımı uzatıp ağlamak istiyorum.” dedim.

Dediğimi yaptım.

Bu hafta bu yazıdan başka yazı yazabileceğimden emin değilim. Bakalım...

Düşüneceğim.

Neyi nasıl yazacağımı düşüneceğim.

Yeni hedeflerimi belirleyeceğim.

Sakince.

Anlayışınız için teşekkür ederim.

Ağrıyan, sızlayan bedenime inanılmaz güçlenmiş ve arınmış ruhumun neşesini aşılayıp koşaradım geri geleceğim.

Yonca

“inzivada”

http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/16067806.asp?yazarid=232&gid=61&hid=16068040