Radyo Boğaziçi

Nitekim, 20 yılı aşkın süredir yayın hayatına devam ediyor Radyo Boğaziçi.
12’ncisi düzenlenecek Müzik Ödülleri Töreni için çalışmalara çoktan başlandı bile.
Geçen sene güzel denk gelmişti, İstanbul’daydım, Twitter’da gördüm, atladım gittim BÜMED’in o masal gibi bahçesine.
Radyo Boğaziçi Müzik Ödülleri için 1 Mart 2014 ve 28 Şubat 2015 tarihleri arasında yayınlanan albüm ve single’lar arasından Türkiye’nin en kaliteli yapımları seçilip, 1 Nisan 2015 tarihinde Radyo Boğaziçi Facebook sayfası üzerinden oylamaya sunuluyor. Yani oylama başladı.
Oylama linkine Radyo Boğaziçi’nin Facebook sayfasından ulaşmak çok kolay.
Link bu: https://www.facebook.com/radyoboun/app_128953167177144
Üniversitemin en sevdiğim etkinliklerinden biridir bu. Radyo Boğaziçi Müzik Ödülleri Töreni, 7 Mayıs günü yine Boğaziçi Üniversitesi BÜMED Üst Bahçe’de.
Alanya’da 3 Mayıs’ta World Run’da koştuktan sonra, yine belki şansım yaver gider, ben de orada olabilirim. Okuluma, ormanına, havasına hasreti müzikle gideririm.
Ben oylamamı yaptım.
Bakalım sevdiklerimin ödül aldığını da görecek miyim...
Yonca “mezun”

İznik için geri sayım

Hayatımın şu döneminde, şu yaş ve başında beni en mutlu eden, hatta garip bir onur duyma hissi yaratan şey, tanıma şansı elde ettiğim, koşma ruhuna saygı duyduğum arkadaşlarımdır.
Her yerdeler. Hepsinin inanılmaz bir çabası, azmi, cesareti, ilham verme şekli ve gücü var. Sessizler çoğu zaman.
Meşguller çünkü.
Ortaya saçmayacak kadar kendilerini, mütevazı bazıları. O kadar dokunuyor ki onların bu tavrı. Başka türlü bir bilgelik var hepsinde.
O aileye tanıklık etmek, “Ben onu tanıyorum, beraber şurada koştuk, burada çadır arkadaşımdı, şurada nasıl da zor bir şey aştığını gördüm, unutamam” gibi cümleler kurabiliyor olmak, benim şansım. Bir ben, bir de çocuklarım bilir bunu.
Her birini gururla anlatabilmek ne büyük güzelliktir bir anne için.
18 Mayıs Cumartesi günü de İznik Ultra Maratonu’nda bu sefer 46 km koşuyorum.
Geçen sene 80 km’yi ikinci kez deneyip bitirince nasıl bir “oh” çekmişsem, bu sene gözüm 80 km yemedi. 46 km yarışıp ardından 83 km’ye devam eden arkadaşlarıma destek olmak için gönüllü olmayı amaçladım.
Ancak koşan bilir nerelerinin iflas ettiğini, kafanın nasıl seni yarı yolda bırakabildiğini.
Bana geçen sene 60. km’de tam tükendiğimi sandığım sırada verdikleri destek ve motivasyonla yarışı bırakmaktan vazgeçirip hayata döndüren arkadaşlarımın söyledikleri hayatımın en büyük armağanı ve dersidir.
Ne zaman herhangi bir konuda yarı yolda tükensem hemen onların dedikleri aklıma geliyor. Hadi kızım diyorum, hadi. Devam et. Bırakan değil, elinden geleni sonuna kadar yapan ol. Tecrübe kadar değerli ne var hayatta bilmem.
Bu sene beni geçen sene koştuğum 80 km’den daha çok geren şey, bu sefer ASICS TEAM Türkiye’nin bir üyesi olarak Fransa’dan gelen ASICS takımı ile kapışıyor olmamız. Düşündükçe gerildim. Ne ilginç ruh halleri bunlar. İnsan içinde ülkesinin adı olan bir şeyin parçası olduğu zaman, akan sular duruyor.
İznik Ultra için 6 gün kaldı evet.
Herkes yarış için süre hedeflerini veriyor, bense sürekli acaba Müşküle’de durup bir çay kahve molası verecek kadar zaman yaratabilir miyim koşarken diye hesap kitap yapıyorum.
Ağaçları çiçekleri görünce kendimi kaybediyorum.
İznik Gölü çevresi, zeytin ağaçları, hele de o Müşküle ve güzel insanları... Bu ultra maratonun en şahane kısmı esas onlar işte.
İznik Dağ Maratonu, isterseniz 8 saatlik bir dağ yürüyüşüne gittiğinizi düşündüğünüz rota olabilir. Ya da 19 Nisan günü 10 km yarışına gelin. İznik öyle güzel ağırlıyor ki sporcuları...
Sırf o güzel insanları görmeye veya spor kültürü adına sporcuları desteklemeye gelin.
Kendiniz yarışmasanız da, spora ve sporcuya destek adına bir kere de alkışlayarak orada olmak için gelin.
Bu bile çok şeyi değiştirecek bir adımdır.
O adımı siz atarsanız, çocuklarınız da arkanızdan gelir. Bunu bilin.
Yonca “maratonsever”