Hayatımın B planı

Aklımı uzun zamandır kurcalayan sorulardı bunlar.
Bir kadın olarak, hayatta hiç kimseye bağımlı ve yük olmadan, özgür bir insan olarak yaşlanabilmem ve yaşayabilmem için neye ihtiyacım var?
Ne yerim, ne içerim, nerede yaşarım?
Çoluk çocuğum kendi hayatını kurduğunda, ben kendimi neyle oyalarım, ne yaparsam onlara dert olmam ve onlara da kafayı takmam?
Dahası ben nasıl olursam onların da içi rahat eder?
Düşündükçe bir dolu cevap buldum.
Üstelik hiçbirinin cevabı da, çözümü de parayla ilgili değil.
“Para olmadığında, paraya da ihtiyaç
olmadan ne yaparım”ın cevaplarını arayıp bulmak istedim.
Buldum.
Bulunca da çok rahatladım, umutlandım.
Plan yaptım.
Planım yokken, “Ben şimdi aklımı fikrimi çocuklarıma mı takacağım?
Sabahtan akşama kadar onların beni aramasını mı bekleyeceğim?
Sitemkâr bir yaşlı mı olacağım?” gibi sorular içimi kemiriyordu.
Evde boş durursam kafayı yerim.
Kimse de beni bir zamanlar sevdiğini filan hatırlamaz.
Pisi pisine sevilmeyen bir insana mı dönüşeceğim diye gamlı baykuş olmuştum.
Bir şeyler ters gitmese de, her şey yolundayken de ben yine kendimi nasıl değerlendireceğim diye düşünüp durdum.
Aldım elime kalem kağıdı, aklıma gelen her cevabı yazmaya başladım.
Sağlıklı yaşlanabilmek için beslenmeme ve sporuma düzenli yatırım yapmam lazım. Bu çok önemli.
Ruh ve beden sağlığım bunlarla kesin ilgili.
Koşarak, yüzerek, bisikletle işlerimi halledebilecek ve yaşayabilecek olduğum küçük bir hayatı planlamam gerektiğine karar verdim.
Sonra, hayatım boyunca sevdiğim, iyi bildiğim, öğrendiğim her şeyi kullanıp aktarabilecek olduğum kişi ve ortamları düşünmeye çalıştım.
İşte o an, çareler ve çözümler silsilesi geldi aklıma.
Çocuklar, gençler, kadınlar, anneler, spor ve toprak!
Doğa!
Elim yeşil benim.
Toprakla, çocuklarla, gençlerle, sporla, doğayla aram iyi.
Bilgim de, tecrübem de var.
Bu konulara eğilen, bu konularda çalışan olağanüstü sivil toplum kuruluşlarımız var.
Hepsini tek tek dolaşır, gönüllü çalışmak için başvururum.
Ne öğrenebilirsem öğrenmeye devam ederim.
Yemek pişirmekten bahçe temizliğine; çiçek dikmekten çocuklara arıları anlatmaya, dil öğretmekten kitap okumaya; koşmakla ilgili tüm tecrübelerimi paylaşmaya kadar bir dolu şey yapabilirim.
Kadınlara okuma yazma öğretmek, şiddet gören kadınlara destek vermek için çalışmak...
Ekolojik çiftliklere gidip toprağa ne ekersem onu biçerek, hadsiz tüketmeden ürettiğimle yaşamak benim şu hayattaki B, C, D, E planlarımdır mesela.
En sevdiğim şeylerle ilgilenerek yaşlanırım.
İşe yaradığımı hissetmek, çalışmaya devam etmek beni mutlu yaşatır.
Bu planlarımı köşeme taşıyıp sizlerle de paylaşmak istedim ki, hem kayıtlara geçsin, hem sizin de kafanızda dolu dolu umut yeşersin.
Bu konuyu arkadaşlarımla da konuşmak istiyorum.
Elimizde kalem kağıt toplanıp, en güçlü olduğumuz alanları, meziyetlerimizi, hangi konularda neler yapabileceğimizi düşünmeye cesaret edelim istiyorum.
Dilerseniz siz de yaparsınız.
İnsan bir kafa yordu mu, yapabileceği sonsuz şey buluyor inanın.
Hayat zaten sonsuz çare ve seçenek dolu.
Yaşasın!
Bu tam da istediğim gibi umut doğuran bir pazartesi yazısı oldu.
Yonca
“doğurgan”