Top mermisi alana şarapnel bedava...

Top mermisi aldım bu sene.
Kovan aslında.
120 milimetre çapında.
İngiliz malı.
50 lira istedi köylü.
10 liradan açtım kapıyı.
5 can mı aldı patladığında?
15 mi acaba?
30 liraya bağladık işi.

3 parça da şarapnel ikram etti.
Ayağımız alışsın... Avanta.

Kültür ve Tabiat Varlıklarını Koruma Kanunu’na göre, Çanakkale’deki savaş malzemeleri tarihi eser niteliği taşıdığı için, satılması yasak güya... Karışan eden yok.
Alenen, gırla.

Mermi çekirdeği aldım mesela.
İki tane.
Sarılmışlar birbirlerine...
Biri Anzak.
Biri Türk.
Havada çarpışıp, kaynamışlar.
“40 lira” dedi.
“Oha” dedim.
20’ye bıraktı.

Metrekareye altı bin mermi düşmüş,
iki merminin çarpışma ihtimalinin
600 milyonda bir olduğu belirtiliyor.
E bu orana bu fiyat, kelepir bi nevi...
Sar dedim. Sardı gazete kağıdına.

“Kafatası var mı?” dedim.
“Buluruz” dedi.
Bulmasına biz de buluruz.
Tarlalarda gani.
Ama bununki vernikli.

Pürüzsüz kafatası, 75 lira.
Mermi delikli, 150 lira.

Gidiş-dönüş benzin hariç, 200 liraya patladı bu seneki Çanakkale Zaferi bana...

Devlet erkânı burada.
Başbakan, bakanlar filan.
“Milli-manevi” anlatıyorlar.
“Yaşşaaaa” diye bağırdım.

Deniz kenarına gittim sonra...
Bıraktım hepsini suya.
Fatiha’yla.
Din-iman, vatan-millet ayaklarıyla
güzel güzel pazarlıyorlar memleketi
ama, şükür ki, dua hâlâ bedava.